«Ο περιφερειακός οδικός δακτύλιος της Λέσβου, αρτηρία ζωής, εξάλειψης …..»

Ο περιφερειακός οδικός δακτύλιος της Λέσβου,  αρτηρία ζωής, εξάλειψης  του απομονωτισμού των χωριών μας και εν τέλει ανάπτυξης της.

 

Γράφει ο Δρ. Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη ( Ph.D.)* 

 

                    ( ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ ΤΗΣ ΒΡΙΣΑΣ , Τεύχος 69, Καλοκαίρι 2021)

Οι μετά τη Μυτιλήνη, δύο μεγαλύτερες κωμοπόλεις του νησιού, το Πλωμάρι και ο Πολυχνίτος αν και επ’ ευθείας βρίσκονται σε απόσταση μόνο 15 περίπου χιλιομέτρων, στην πραγματικότητα  για να επικοινωνήσει κανείς απ’ τη μιά στην άλλη, πρέπει να  διανύσει υπέρδιπλάσια σχεδόν  απόσταση ακολουθώντας τον «απίθανο» δρόμο Πολυχνίτου-Μεγαλοχωρίου, ώστε να  παρακάμψει το ορεινό γεωμορφολογικό τοπίο, το απ’ τα Βατερά ως τη Μελίντα.

Η ανάγκη της σύνδεσης Βατερών-Μελίντας,  είχε γίνει συνείδηση   από την περίοδο της ύστερης Τουρκοκρατίας, όταν είχε αρχίσει η ανάπτυξη της οδοποιίας στο νησί περί τα μέσα του 19ου αιώνα. Τότε άρχισαν οι προσπάθειες της διάνοιξης του, παραλιακά, με  κασμάδες και φτυάρια.

Ερανίζομαι από το  άκρως εμπεριστατωμένο άρθρο του φίλου Αριστείδη Κυριατζή στο ΕΜΠΡΟΣ, προ ετών, « Ο παραλιακός δρόμος Πλωμαρίου – Βατερών», τις σχετικές δράσεις χρονολογικά ως σήμερα:

O Οικονόμος Τάξης στο βιβλίο του για τη Λέσβο, το 1909, γράφει ότι «…κατασκευάζεται νυν από τινος εν Πλωμαρίω και Πολυχνίτω, αμαξιτή οδός» που θα συνέδεε τον Ποταμό (Πλωμάρι) με τα Βατερά.  Τούτο, τρία χρόνια προ  της απελευθέρωσης μας, το 1912. Μετά την απελευθέρωση, στην εφημερίδα «Λέσβος» το 1915, αναφερόταν:

«…Επίσης διετάχθη ο μηχανικός Μυτιλήνης να υποβάλη μελέτην περί κατασκευής οδού Πολυχνίτου – Βρυσάς – Πλωμαρίου».

Έπρεπε να περάσουν σαράντα κοντά χρόνια ώστε το 1953 να  συνταχθεί, μελέτη ...>>

Ολόκληρο το άρθρο αυτό το διαβάζετε στο  ΕΔΩ http://lapsarniotis.blogspot.com/2021/08/69-2021.html