Πικρές Αλήθειες.. για το προσωρινό; ΚΥΤ του Καρα Τεπε

Γράφει ο Ελευθέριος Παπαϊωάννου (Σύμβουλος Στρατηγικού Σχεδιασμού και Διαχείρισης Κρίσεων)

Κάθε μέρα ανελλιπώς περνώ μπροστά από το ΚΥΤ του «Καρά Τεπέ».

Η εικόνα πάντα η ίδια, στοιβαζόμενοι «φιλοξενούμενοι» χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης, στοιβαζόμενες ΜΚΟ, στοιβαζόμενοι εγχώριοι αλληλέγγυοι που κόπτονται για τα δικαιώματα των «λάθρα εισερχομένων στη χώρα» πότε όμως την ασφάλεια των κατοικούντον σε αυτήν, ει μη μόνο «για τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχές ημών».

Με ερωτά συνάδελφος, «πως γίνεται, τη σήμερον ημέρα όπου δοκιμάζεται η επιβίωση της χώρας, να υπάρχουν τόσο ερμαφρόδιτες συνειδήσεις που θέτουν πάνω από όλα το ίδιον συμφέρον»;

Λογική ερώτηση που χρίζει μιας ιστορικής απάντησης.

Το 1940 σε μία σύσκεψη στο Βερολίνο, κάποιοι επιτελής ρώτησαν τον Χίτλερ, «πως θα διοικήσουμε  τις χώρες που κατακτήσαμε όταν απέναντί μας εκτός των άλλων θα έχουμε και τα εκατομμύρια των κατοίκων που λογικά θα αντιστέκονται;»

Ο Χίτλερ απάντησε «σε κάθε τόπο θα βρεθούνε κάμποσα φιλόδοξα ιδιοτελή καθάρματα, που θα εξυπηρετήσουν πρόθυμα τους σκοπούς μας, γιατί αυτό θα είναι ο μόνος τρόπος για να αναδειχτούν και να πλουτίσουνε στη χώρα τους».

Εκτιμώ ότι, ο συνάδελφος, μπορεί να κατανοήσει τη διαφορά της υπευθυνότητας  από την «αμειβόμενη» αλληλεγγύη.

Ελευθέριος Παπαϊωάννου

Υποστράτηγος ε.α

τ. καθηγητής στη Πτέρυγα Ψυχολογικών Επιχειρήσεων

της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου

Σύμβουλος Ασφάλειας και Διαχείρισης Κρίσεων