Η κρυμμένη Παναγία η Γαλατούσα στην Μυτιλήνη-Πραγματική εμπειρία

Καταθέτει την εμπειρία της η Δημοσιογράφος Βίκυ Καλοφωτιά- Άρθρο του 2013

Ξυπνώντας από έναν γλυκό και γαλήνιο ύπνο εκείνη την ξεχωριστή, ανοιξιάτικη μέρα-που αποδείχθηκε ιδιαίτερα ευλογημένη-κατευθύνθηκα στην πόρτα του μπαλκονιού, για να θαυμάσω και να ατενίσω ακόμη μια φορά την δαντελένια και απέραντη θάλασσα που ξετυλιγόταν μπροστά μου σαν υδάτινη βεντάλια. Ο ήλιος έριχνε τις χρυσές του ακτίνες σε όλη την πλάση γύρω, προσδίδοντας λάμψη στα κρυστάλλινα νερά του Βορείου Αιγαίου και ζεστασιά στην ψυχή. Ξαφνικά κάτι μέσα μου με έκανε να νιώσω ότι η συγκεκριμένη ημέρα ήταν η ιδανική για να πραγματοποιήσω εκείνη την επίσκεψή μου στο Κάστρο της Μυτιλήνης, που ανέβαλλα από καιρό.

Κάτι σαν μια φωνή από τα βάθη της ψυχής μου…σαν ένα κάλεσμα…

Φτάνοντας στην περιοχή του Κάστρου, λίγο πριν αρχίσω την ανάβαση σε αυτό και την εξερεύνησή του, κοίταξα θυμάμαι τον ξάστερο ουρανό και τη στιγμή εκείνη με κατέκλυσε έντονα η επιθυμία να στρέψω το κεφάλι μου δεξιά, στο ύψος ενός βράχου, που το μεγαλύτερο τμήμα του ήταν κρυμμένο στη γη και στην κορυφή του ήταν στερεωμένος ένας σταυρός πάνω σε μια μικρή καμπάνα. Γύρω-γύρω η ομορφιά του τοπίου με τα ανθισμένα λουλούδια και τις πεταλούδες να πετάνε παντού, ήταν από μόνη της αρκετή για να απορροφήσει κάποιον μόνο στο να την θαυμάζει, μη αφήνοντάς τον να δει τίποτε άλλο. Όχι όμως για εκείνον που ξέρει πού ακριβώς να κοιτάξει…και πώς να παρατηρήσει…γιατί η ζωή του έχει αποδείξει ότι οι πολυτιμότεροι θησαυροί βρίσκονται στα πιο απίθανα μέρη…εκεί, που συνήθως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν δίνουν καμιά σημασία…και προσπερνούν αδιάφορα…

Πλησιάζοντας στον βράχο, με συνεπήρε η απλότητά του και προς μεγάλη μου χαρά ανακάλυψα ότι στο πλάι υπήρχε ένα μικρό σκαλί, που οδηγούσε σε μια τσίγκινη πόρτα. Λίγο πριν απλώσω το χέρι να την ανοίξω, με κυρίευσε στιγμιαία ο φόβος για το τι θα αντίκριζα, μπαίνοντας στο χώρο που βρισκόταν πίσω από αυτήν. Αλλά αμέσως το αίσθημα του φόβου παραχώρησε τη θέση του στο θάρρος, γιατί σκέφτηκα ότι κάπου, όπου υπήρχε το ιερό σύμβολο του σταυρού, μόνο καλό θα μπορούσε να σημαίνει…και ανοίγοντάς την βρέθηκα στο εσωτερικό μιας γραφικής εκκλησούλας, που η ενέργειά της με τύλιξε αμέσως στη θαλπωρή της και ξάφνου αισθάνθηκα πλήρως εναρμονισμένη με τον ιερό αυτό χώρο. Το άρωμα από το λιβάνι και το μύρο άγγιξε σαν χάδι όλες μου τις αισθήσεις, γαληνεύοντας μονομιάς την ψυχή και το νου μου. Και τότε εκεί, στρέφοντας το βλέμμα μου στην αριστερή πλευρά του τοίχου, συναντήθηκαν οι ματιές μας και ένα ζεστό κύμα Αγάπης και συγκίνησης πλημμύρισε όλη μου την ύπαρξη.

Εκεί, σκεπασμένη γύρω-γύρω με ένα μεταξωτό, λευκό ύφασμα με το σύμβολο του σταυρού κεντημένο πάνω του με χρυσή κλωστή, βρισκόταν η ιερή εικόνα της Παναγίας της Γαλατούσας…

Τυλιγμένη στον κόκκινο χιτώνα Της…να κρατάει στην αγκαλιά Της τον λατρεμένο Της Υιό, θηλάζοντάς Τον…

Ιερή εικόνα…ιερή φιγούρα…ιερή στιγμή…το θαύμα και το μεγαλείο της Μητρότητας απεικονισμένο με πάσα λεπτομέρεια, δημιουργώντας σου συναισθήματα δέους, Αγάπης, λατρείας, συγκίνησης, θαυμασμού, αγαλλίασης…Το πρόσωπό Της γεμάτο τρυφερότητα προς τον μονάκριβο Υιό Της…που σήμαινε για Εκείνη τον κόσμο ολόκληρο…κι ακόμη παραπέρα…Τον Υιό Της, που αργότερα είδε να σταυρώνεται επειδή θέλησε και πάσχισε να κηρύξει παντού την ΑΓΑΠΗ…Την Αγάπη που μεταμορφώνει και το πιο άγονο τοπίο στην ίδια τη ΖΩΗ…Που είναι η μεγαλύτερη δύναμη για να καταφέρουμε το ο,τιδήποτε, φτάνει μόνο να το συνειδητοποιήσουμε…και να το θελήσουμε…και να κινηθούμε προς την κατεύθυνσή της…

Η Αγάπη της Μητέρας προς το παιδί της…

Που δεν διστάζει να θυσιαστεί για να το προστατεύσει…που είναι πάντοτε δίπλα του ανιδιοτελώς και που παίρνει ζωή μέσα από το χαμόγελό του…

Που είναι ο επίγειος άγγελός του…

Που θα έδινε για χάρη του και την ίδια της τη ζωή…χωρίς δεύτερη σκέψη…φτάνει εκείνο να είναι χαρούμενο κι ευτυχισμένο…για πάντα…

Ο Θηλασμός ως φορέας ζωής…υπέρτατη ένδειξη στοργής, αφοσίωσης και Αγάπης…

Η Μάνα…ιερή λέξη…άγια η μορφή της…

Άγρυπνος προστάτης του παιδιού της…

Φροντίζει αγόγγυστα για εκείνο χωρίς να υπολογίζει δυσκολίες και φουρτούνες. Γιατί δεν υφίστανται δυσκολίες, όταν πρόκειται για τη ζωή του παιδιού της. Βρίσκει πάντοτε λύσεις και δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά μόνο η μέγιστη δυνατή φροντίδα από εκείνη προς αυτό…

Η Παναγία…

Προστάτιδα της Μητρότητας και του Θηλασμού…

Υμνεί τη Ζωή…και τη θαυματουργή δύναμη της Αγάπης…

Με το παιδί Της πάντοτε στην αγκαλιά Της…

Πριν…τώρα…μετά…παντοτινά…αιώνια…

Βίκυ Καλοφωτιά