«Μάης. Ο μήνας των εργαζόμενων......»


Γράφει για το LesvosPost ο Παύλος Γ. Αιβαλιώτης (Πολιτικός επιστήμονας)

Για την στήλη «Πολιτικοί δρόμοι» 

«MΑΗΣ . Ο ΜΗΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ»

Η μεταμοντέρνα εποχή,η αναδυόμενη εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης  αμφισβητεί πολλά κοινωνικά δεδομένα του παρελθόντος. Η φυσιογνωμία και τα βασικά χαρακτηριστικά  των κοινωνικών τάξεων διαρκώς αλλάζουν . Η εργατική τάξη αποκτά καινούργιες πτυχές αλλά ταυτόχρονα απορρίπτει παλιές  συνήθειες και συμπεριφορές. Η δικιά μας τοποθέτηση είναι ότι στην εργατική τάξη ανήκουν εκτός από τους παραδοσιακούς εργάτες και οι χαμηλόμισθοι υπάλληλοι γραφείου (και θα τολμήσουμε να εντάξουμε στην εργατική τάξη και την κατηγορία χαμηλόμισθων δημοσίων υπαλλήλων-άλλωστε οι δήθεν διάκριση χειρωνακτικής  και πνευματικής εργασίας μας βρίσκει κατηγορηματικά αντίθετους) .  Το σύνθημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης  για τις εργασιακές σχέσεις είναι, <<ευελιξία με ασφάλεια >>. Στην χώρα μας όμως ισχύει το άκρως αντίθετο. << Ευελιξία με ανασφάλεια>>
    
Τα 3 μνημόνια,που βιώσαμε και ακόμη μετράμε πληγές, συντέλεσαν στην δημιουργία του εργασιακού <<μεσαίωνα >> της χώρας. Το πρώτο, της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, ενός πολιτικού που ήταν αδύναμος να διαχειριστεί την χρεοκοπία της χώρας (με ευθύνη της κυβέρνησης Καραμανλή), υπογράφει νόμους που υποβάθμισαν την θέση των εργαζομένων. Επιγραμματικά, την περίοδο 2010-2012 υπάρχουν νομοθετήματα που αφορούν την αύξηση ορίου για τις ομαδικές απολύσεις ,ευελιξία στο ωράριο εργασίας, μείωση αμοιβής υπερωριών, υπερίσχυση  των επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας , δανεισμός εργαζομένων, διευκόλυνση διάδοσης της μερικής απασχόλησης , μείωση των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης….Είναι αυτονόητο ότι ο χαρακτήρας των νόμων αυτών καμία σχέση έχει με το σοσιαλιστικό προφίλ του  ΠΑΣΟΚ.Η επίσημη δικαιολογία της κυβέρνησης είναι ότι αυτές οι εργασιακές μεταρρυθμίσεις θα συντελέσουν στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Η πραγματικότητα έδειξε ότι τα μεγέθη  της ύφεσης και της αύξησης της ανεργίας  έσπασαν κάθε αρνητικό ρεκόρ.
  

Το δεύτερο μνημόνιο του 2012 , αποτέλεσμα της συνεργασίας του Πασόκ του Ε. Βενεζέλου και της ΝΔ του Α. Σαμαρά συνέχισε πιστά τους αντεργατικούς νόμους ,αν και με μειωμένο ρυθμό. Οι συλλογικές συμβάσεις να έχουν διάρκεια μέχρι 3 έτη, άρση της <<μονιμότητας >> στις εταιρίες , μείωση του κατώτερου μισθού (ακόμη και στον μισθό των δημοσίων υπαλλήλων), απαγόρευση μισθολογικών αυξήσεων αλλά και κατάργηση της μονιμότητας στις ΔΕΚΟ. Είναι εμφανές ότι στο δεύτερο μνημόνιο οι εργασιακές αλλαγές διευρύνονται και στον δημόσιο τομέα, κάτι που δυστυχώς  έπρεπε να συμβεί καθώς το ελληνικό δημόσιο είχε χρεοκοπήσει .
 
Τέλος, στο τρίτο μνημόνιο, που φυσικά έχει την κύρια ευθύνη η κυβέρνηση Σύριζα , οι εργασιακές σχέσεις αποκτούν μεταμοντέρνα χαρακτηριστικά. Η θέση των εργαζομένων υποβαθμίζεται με έναν έμμεσο τρόπο. Ας αναφέρουμε κάποια παραδείγματα. Το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές αναγκάζει πολλούς εργαζομένους να δουλεύουν τις συγκεκριμένες μέρες . Η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης παρατείνει τον εργασιακό βίο. Η ενίσχυση της επιθεώρησης εργασίας για την πάταξη της αδήλωτης εργασίας ίσως να αυξάνει το ποσοστό ανεργίας σε κάποιους συγκεκριμένους τομείς. (Είναι υποχρέωση μας να αναφέρουμε ότι, με την αδήλωτη εργασία  δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα εργασιακά δικαιώματα. Όμως η επιθεώρηση εργασίας θα πρέπει να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και όχι το συμφέρον των αύξηση των δημοσιονομικών εσόδων με τα δυσβάσταχτα πρόστιμα.. ) Τέλος , ας αναφέρουμε  δύο νόμους που μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους . Την αύξηση του κατώτατου μισθού αλλά και της υποχρέωσης των εργατικών σωματίων να συμπληρώνουν την απόλυτη πλειοψηφία των εργαζομένων έτσι ώστε να μπορούν να προκηρύσσουν απεργία.( η παλαιά συνήθεια των συνδικαλιστών να κηρύττουν απεργίες με ασήμαντα αιτήματα ίσως να περιοριστούν.)
   
Είναι λοιπόν φανερό ότι η θέση των εργαζομένων είναι δύσκολη. Ο αγώνας τους για επιβίωση αντιμετωπίζει και  θα αντιμετωπίζει πολλά εμπόδια. Η απλή απάντηση τους θα πρέπει να περιλαμβάνει ουσιαστική αλληλεγγύη μεταξύ τους . Εργάτες και υπάλληλοι γραφείου,  χαμηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι  και  υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα οφείλουν να έχουν παρόμοια κοινωνική συνείδηση. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα αποκτήσουν ανάλογη εκλογική και πολιτική συμπεριφορά. Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον ο Μάης θα είναι στην πραγματικότητα , μήνας των εργαζομένων.     
             
Παύλος Γ. Αιβαλιώτης