Ο Λεζγκίν Οσμάν καταγγέλλει: "Άρπαξαν το παιδί μου στη Μόρια"

Τρία χρόνια μετά την εξαφάνιση του γιου και του ανιψιού του στη Μόρια, ο Λεζγκίν Οσμάν, Κούρδος μετανάστης στη Γερμανία, δηλώνει ότι δεν πρόκειται να συμβιβαστεί ποτέ με την πραγματικότητα. "Τα παιδιά τα άρπαξαν στη Μόρια. Ζουν και θα τα βρω!"

Ο Λεζγκίν Οσμαν άρχισε το μεγάλο ταξίδι του από τα κουρδικά εδάφη της Συρίας μαζί με τη σύζυγο και τον γιο του, Ρόμπερ, κάπου μέσα στο 2015. Ζητούσαν μία καλύτερη ζωή κάπου στην Ευρώπη, μακριά από την κόλαση πυρός του συριακού εμφυλίου πολέμου. Μέχρι τις 11 Νοεμβρίου όλα πήγαιναν σχετικά καλά. Αλλά ακριβώς τότε ο χρόνος για την οικογένεια του Λεζγκίν σταμάτησε. Είναι η μέρα που αυτός και η γυναίκα του είδαν για τελευταία φορά τον ηλικίας 4,5 ετών Ρόμπερ ο οποίος "χάθηκε" μαζί με τον ανιψιό τους.

Από το Ανόβερο της Γερμανίας όπου βρίσκεται, ο Λεζγκίν ξετύλιξε για το news247.gr το κουβάρι της υπόθεσης, κάτι που δεν έχει βαρεθεί να κάνει εδώ και τρία χρόνια. Πώς να βαρεθεί κανείς άλλωστε να ψάχνει το χαμένο παιδί του... Η αφήγηση, που έγινε με τη βοήθεια μεταφραστή καθώς ο Λεζγκίν δεν μιλά Αγγλικά, δημιουργεί, μαζί μ' ένα σφίξιμο στην καρδιά, τεράστια ερωτηματικά. Το μεγαλύτερο εξ αυτών; Τι απέγιναν τα παιδιά που χάθηκαν στη Μόρια;

"Είδα για τελευταία φορά το γιο και τον ανιψιό μου στις 11 Νοεμβρίου του 2015. Περάσαμε όλοι μαζί από τα τουρκικά παράλια στην Μυτιλήνη. Για κακή μας τύχη το πλοιάριο ναυάγησε, για καλή μας τύχη γλιτώσαμε αλλά κάπου εκεί έγινε ένα μοιραίο λάθος, δεν ξέρω καν αν ήταν λάθος".

Γίνεται αντιληπτό από την άλλη άκρη της τηλεφωνική γραμμής ότι ο Λεζγκίν έχει αρχίζει και "φορτώνει". Με συγκίνηση και οργή. Συνεχίζει πάντως απτόητος: "Οι γονείς μεταφερθήκαμε πάλι πίσω στα τουρκικά παράλια από την τουρκική ακτοφυλακή. Τα παιδιά όμως, με άλλο πλοιάριο, μεταφέρθηκαν στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Οταν το συνειδητοποιήσαμε, τρελαθήκαμε. Αρχίσαμε αμέσως να φροντίζουμε για τον εντοπισμό τους".

Και κάπου εκεί αρχίζει μία μεγάλη Οδύσσεια που ακόμα δεν έχει τελειώσει: "Απανωτά τηλεφωνήματα μάς οδήγησαν σε γνωστούς μας που ήταν ήδη στη Μόρια. Μάς είπαν κάτι που δεν μπορώ να ξεχάσω και ουσιαστικά πάνω από αυτό κρέμομαι ακόμη και τώρα. Τα παιδιά μας τα είχαν δει στη Μόρια. Με τη συνοδεία αστυνομικών, τα είδαν να επιβιβάζονται σ' ένα ασθενοφόρο. Οχι ένας μάρτυρας αλλά δύο! Ουδέποτε τα είδαν κάπου αλλού εδώ και τρία χρόνια".

Ο Λεζγκίν κάπου εδώ ξεσπά: "Τα παιδιά τα άρπαξαν, μάς τα πήραν! Δεν ξέρω ποιος, δεν ξέρω γιατί αλλά μάς τα πήραν. Εκτοτε άκουσα για εκατοντάδες άλλες τέτοιες περιπτώσεις. Εφτασα στη Μυτιλήνη μετά από 15 ημέρες μαζί με τη γυναίκα μου που ήταν απαρηγόρητη και έκλαιγε συνεχώς. Ρώτησα παντού. Ανεβάσαμε φωτογραφίες στο facebook, βγήκε silver alert, τίποτα καμία ειδοποίηση, καμία πληροφορία από κανέναν. Σαν να άνοιξε η γη και να κατάπιε τα παιδιά".

Πήγα σ' όλα τα κανάλια, μίλησα παντού. Εβαλα και ένα δικηγόρο να αναλάβουμε νομική δράση ενώ είχαμε έρθει ήδη στην Αθήνα. Ο δικηγόρος δεν έκανε ουσιαστικά τίποτα. Και το ελληνικό κράτος δεν βοήθησε. Ζήτησα την άδεια για να μπω σε κάθε δομή που είχε μετανάστες για να ψάξω εξονυχιστικά. Μου επέτρεψαν να μπω μόνο σε κάποιες MKO, όπου φυσικά δεν βρήκα τίποτα. Μετά από 3,5 μήνες, απογοητευμένοι πια, φύγαμε για τη Γερμανία. Από τότε είμαστε στο Ανόβερο όπου και παραμένουμε ψάχνοντας πάντα για τα παιδιά. Η πίστη δεν χάνεται".

Τον ρωτήσαμε για τις δηλώσεις του Νίκου Κοτζιά περί κυκλώματος που έδινε βίζα σε ασυνόδευτα παιδιά: "Με πληροφόρησαν φίλοι από την Αθήνα. Δεν ξέρω, μπορεί να σας ακούγεται περίεργο αλλά εμένα αυτές οι δηλώσεις μου έδωσαν κάτι σαν ελπίδα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Απευθύνθηκα σ' έναν Γερμανό δικηγόρο για να αρχίσω και πάλι επίσημα τις νομικές διαδικασίες. Μου είπε "δεν μπορώ να σας βοηθήσω, πρέπει να πάτε στην Ελλάδα".

Αλλος Ελληνας δικηγόρος, στον οποίο τελικά κατέφυγα, βοήθησε πολύ και μου πρότεινε να προσφύγω στο ευρωπαϊκό δικαστήριο. Είναι κάτι που σκεφτόμαστε. Δεν υπάρχει, έτσι και αλλιώς, άλλη λύση, δεν βλέπω άλλη διέξοδο. Η σύζυγός μου δεν μπορεί να συνέλθει, αναζητά συνέχεια τον Ρόμπερ, δεν μπορεί να έχει το μυαλό της πουθενά αλλού".

Ζουν τα παιδιά; "Και βέβαια ζουν! Εννοείται ότι ζουν. Γι' αυτό έχω πειστεί από την πρώτη στιγμή. Κάποιος τα πήρε τα παιδιά, δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό πλέον. Εχω πολλά παράπονα από την Ελλάδα. Ακόμα και στον Αρειο Πάγο δικαίωση δεν βρήκα. Αλλά βασικά αυτό που ψάχνω δεν είναι δικαίωση αλλά τον Ρόμπερ. Θα κάνουμε τα πάντα για να τα καταφέρουμε, έστω και τώρα. Σήμερα ο Ρομπέρ είναι 7,5 ετών, πρέπει να βρει και αυτός τους φυσικούς του γονείς".

Από όσα είπε ο Λεζγκίν μπορείτε να κρατήσετε δύο πράγματα: Πρώτον ότι και ο ίδιος έχει πληροφορηθεί ότι υπάρχουν εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις σαν και τη δική του. Παιδιών δηλαδή που "χάθηκαν" και έκτοτε αγνοούνται. Δεύτερον, ότι θα προσπαθήσει μέχρι τέλους αψηφώντας όλους τους κινδύνους. Εδώ που τα λέμε τι να πουν στον Λεζγκίν και στη σύζυγό του οι κίνδυνοι; Βιώνουν εδώ και τρία χρόνια τον απόλυτο εφιάλτη. Ο βρεγμένος τη βροχή δεν την φοβάται.

Πηγή www.news247.gr