Ο “μεγάλος” Ελευθερίου "έφυγε"… και τώρα τι;

**Του Ευστράτιου Δ. Κοκκινέλλη

Τις τελευταίες μέρες, ο χάρος λες και έχει βαλθεί να ξεκληρίσει όλο τον λογοτεχνικό κόσμο. Μετά τον χαμό της φιλολόγου-ποιήτριας Γιώτας Αργυροπούλου, εκ Μεσσηνίας και τον επίσης χαμό, του ποιητή Χρίστου Ρουμελιωτάκη, ήρθε ακόμα ένα δυνατό χτύπημα, ένας κεραυνός εν αιθρία, να συγκλονίσει τον λογοτεχνικό κόσμο, τον κόσμο των γραμμάτων, της τέχνης και γενικώς όλων των Ελλήνων. Και αναφερόμαστε φυσικά, στη <<φυγή>> του μεγάλου Συριανού, Μάνου Ελευθερίου.

  

Ο Μάνος Ελευθερίου υπήρξε ένας μεγάλος Έλληνας ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος μεταξύ άλλων. Γιατί ήταν ένας άνθρωπος που καταπιανόταν με ό,τι έχει να κάνει με τα γράμματα και την τέχνη. Με ό,τι κι αν καταπιανόταν, ήταν επιτυχημένος. Αξιοσημείωτο είναι ότι δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ τις επιτυχίες του, αλλά επέλεγε να είναι ένα άτομο που να περνάει απαρατήρητο, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Του άρεσε να μιλάνε τα πεπραγμένα του. Ίσως, αυτός να είναι και ο λόγος που δεν ήταν τόσο γνωστός στο ευρύ κοινό.

   Η παραπάνω φράση όμως, πρέπει να μας προβληματίζει και να μας αφυπνίσει. Πως είναι δυνατόν, αυτός ο πνευματικός άνθρωπος να μην αναγνωρίζεται από τα νεαρά άτομα και από σημαντική μερίδα της μέσης ηλικίας; Μήπως, δεν μας αξίζουν τέτοιοι άνθρωποι και είμαστε άξιοι της μοίρας μας για όλα αυτά που καθημερινά αντιμετωπίζουμε; Θα υπάρξουν συνεχιστές του ή θα είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών; Κι αν θα υπάρξουν, πως θα γίνει αυτό; Όλα τα παραπάνω ερωτήματα, θα απαντηθούν στις παρακάτω παραγράφους.

Γιατί δεν ήταν ευρέως γνωστός...

Ευρέως γνωστός δεν υπήρξε, επειδή ο ίδιος επέλεξε να περνά απαρατήρητος και να μιλάνε τα πεπραγμένα του, γι' αυτόν όπως προ ειπώθηκε. Δυστυχώς, δεν είναι μόνο αυτό. Ο Έλληνας δεν έχει την “παιδεία”, ώστε να ασχοληθεί με υψηλές ιδέες και ιδανικά, πόσο μάλλον να τις συλλάβει. Δεν του έχει καλλιεργηθεί από μικρή ηλικία να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία, τη μουσική, το θέατρο, με τα γράμματα, πέραν των σχολικών του μαθημάτων. Τα παραπάνω, σε συνάρτηση με τα προβλήματα της καθημερινότητας και το βαρύ πρόγραμμα που ακολουθεί, προτιμά τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που έχει, να τον διαθέτει σε ασχολίες που δεν απαιτούν το πνεύμα σε εγρήγορση.

   Η νέα γενιά χαρακτηρίζεται ως η γενιά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των selfies. Η μόδα δεν επιτάσσει την ενασχόληση με τα “γράμματα”, κι όποιος νέος επιλέξει τον αντίθετο δρόμο, αυτόν των τεχνών, χαρακτηρίζεται ως “ξενέρωτος”, “φλώρος”, “σπασίκλας” και “μη φυσιολογικός”. Δέχεται αποκλεισμό από τις παρέες, γιατί δεν είναι “in” και “δεν μετράει”. Οι νέοι φροντίζουν για την εξωτερική τους εμφάνιση, και καθόλου για τον πνευματικό τους κόσμο...

Είμαστε άξιοι της μοίρας μας...

Είμαστε άξιοι της μοίρας μας για ΟΛΑ όσα τραβάμε! Σε καμία περίπτωση, δεν μας αξίζει κανένας Ελευθερίου. Αντί, αυτούς τους δύσκολους καιρούς να διευρύνουμε τους πνευματικούς μας ορίζοντες και να κατακτήσουμε και να θέσουμε αξίες και ιδανικά που παρέχονται απλόχερα από πνευματικούς ανθρώπους, όπως τον κύριο Μάνο Ελευθερίου, εμείς αδιαφορούμε. Βλέπουμε πως θα αγοράσουμε το x αυτοκίνητο ή το y κινητό, ή πως θα <<ρίξουμε>> το Μαράκι που θέλει τον Κώστα επειδή έχει σπίτι με πισίνα, αλλά είναι <<καψούρα>> με τον Γιώργο γιατί είναι γόης... Κι ενώ εμείς βρισκόμαστε στον δικό μας κόσμο, όλο και βυθιζόμαστε!

Θα υπάρξουν συνεχιστές, αλλά υπό προϋποθέσεις...

Συνεχιστές μπορούν να υπάρξουν! Αυτό για να γίνει, χρειάζεται στροφή του νεοέλληνα 360 μοίρες. Χρειάζεται να αλλάξει κοσμοθεωρία και να καταλάβει την κρισιμότητα των καιρών. Να αλλάξει συνήθειες και να δώσει προτεραιότητα στην καλλιέργεια του πνευματικού του κόσμου. Να βάλει μέσα στο πρόγραμμα του, θέατρο, καλή μουσική, ανάγνωση καλών και ποιοτικών βιβλίων.  Έτσι, προχωράμε! Δεν θα είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών, ο εκλιπών.

Σ’όλο αυτό το δύσκολο εγχείρημα, χρειάζεται φυσικά και η ενεργή παρουσία των πνευματικών ανθρώπων. Εκείνοι καλούνται να προσεγγίσουν τον “απλό κόσμο”, και να μην είναι απόμακροι, ψυχροί και βυθισμένοι στις πνευματικές τους αναζητήσεις, όπως τους πνευματικούς στην “Πολιτεία” του Πλάτωνος, που ζουν στο νησί των Μακάρων. Θα ήταν καλό να βγαίνουν συχνά στα ΜΜΕ, ώστε να είναι όσο γίνεται φιλικοί και κοντά στον λαό. Να είναι ενεργοί και να βιώνουν τους παλμούς της εποχής, μετέχοντας στους ποιητικούς μετασχηματισμούς της κοινωνικής ομάδας. Να εντάσσουν τους οραματισμούς τους στα πλαίσια των οραματισμών της ανθρωπότητας και να γίνουν πρωτοπόροι-αγωνιστές για την προάσπιση των δικαιωμάτων. Εν ολίγοις και χρησιμοποιώντας πάλι παράδειγμα από την “Πολιτεία”, να βγάλουν τους δεσμώτες από το σπήλαιο της πλάνης και της απαιδευσιάς...

Υ.Γ Άνθρωποι σαν την Αργυροπούλου, τον Χρηστάκη και τον “μεγάλο” Ελευθερίου, πρέπει να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Όχι μόνο για το έργο τους, αλλά κυρίως για τον τρόπο ζωής που ακολουθούσαν. Πρέσβευαν αξίες και ιδανικά, που απουσιάζουν ή είναι περιττά στις μέρες μας...

**Ευστράτιος Δ. Κοκκινέλλης,

Φοιτητής Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, Τμήμα Φιλολογίας

& Υπότροφος Φοιτητής Δημοσιογραφίας, της NEW MEDIA STUDIES BY STAMATIS MALELIS