Συγκινητικό μνημόσυνο τιμής για τους 35 Πλωμαρίτες θύματα των στρατευμάτων 1941-1945 (ΦΩΤΟ)

Στην κατάμεστη από κόσμο πλατεία Εθνικής Αντίστασης (Πλάτανος) του Πλωμαρίου

Στην κατάμεστη από κόσμο πλατεία Εθνικής Αντίστασης (Πλάτανος) του Πλωμαρίου, πραγματοποιήθηκε στις 26 Αυγούστου με εξαιρετική επιτυχία η εκδήλωση – αφιέρωμα μνήμης και τιμής, που διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Πλωμαρίου «Το Πόλιον» σε συνεργασία με τους Φίλους Ιστορικής Μνήμης και Πολιτιστικής Δημιουργίας.

Στην εκδήλωση αυτή παρακολούθησαν με συγκινητική προσήλωση πλήθος κόσμου, συγγενείς και απόγονοι αυτών των θυμάτων και τίμησαν με την παρουσία τους ο Περιφερειακός Σύμβουλος κ. Κυριάκος Πετρέλλης ο οποίος μετέφερε το χαιρετισμό της Περιφερειάρχου κ. Χριστιάνας Καλογήρου και αναφέρθηκε στο γεγονός ότι τυχαία είδε τα ονόματα 8 θυμάτων -συντοπιτών του από την Πλαγιά να τιμώνται στη Λήμνο και στη Λέσβο να αγνοούνται, επίσης η Πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Πλωμαρίου κ. Λίτσα Βάμβουρα, ο συντοπίτης μας ηθοποιός Χρίστος Χατζηπαναγιώτης.

Η πρόεδρος του Συλλόγου «Το Πόλιον» αφού ευχαρίστησε όλους τους παρευρισκομένους για την ανταπόκριση τους στο κάλεσμα του Συλλόγου, αναφέρθηκε στο γεγονός ότι ο Σύλλογος πιστός στη μέχρι τώρα πορεία του και με ευθύνη για την ανάδειξη της ιστορίας του τόπου, διοργάνωσε αυτή την εκδήλωση τιμής και μνήμης, ως οφειλόμενο χρέος, για τους συντοπίτες μας Πλωμαρίτες που πλήρωσαν με το βαρύ τίμημα της ζωής τους το όραμα για ένα καλύτερο και δικαιότερο κόσμο κατά τη διάρκεια της τριπλής Κατοχής 1941-1945. Στην εκδήλωση αυτή αναδεικνύεται το πλούσιο υλικό που υπάρχει στα βιβλία του Γιώργου Γαλέτσα: «Στο σημάδι…» και «Λέσβιοι στην Εθνική Αντίσταση –  πορεία προς το θάνατο», αλλά και του 3ου βιβλίου που θα κυκλοφορήσει το 1ο εξάμηνο του 2018. Τέλος, τον συνεχάρη για την εξαιρετική ιστορική έρευνα του και την πολύτιμη παρακαταθήκη των3 βιβλίων του.

  

Με σύντομη παρέμβασή του ο Γιάννης Νικολάου Τσαμπάνης αναφέρθηκε στον αδόκητο θάνατο των 35 συντοπιτών του αφού οι περισσότεροι απ’ αυτούς ανύποπτοι βρέθηκαν σε λάθος χώρο και χρόνο για να χάσουν τη ζωή τους με τον πλέον τραγικό τρόπο, σ’ ένα αγώνα οικογενειακής και προσωπικής επιβίωσης. Κλείνοντας την παρέμβασή του αυτή τόνισε ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους εκατοντάδες συντοπίτες μας, στην πλειοψηφία τους ηλικιωμένοι και παιδιά, που πέθαναν με τον πιο άδικο και φοβερό τρόπο την πείνα, κι εδώ αξίζει να γίνει μια έρευνα στην κατεύθυνση των θανάτων από την πείνα στην επαρχία μας.

Στη συνέχεια ο  Νίκος Αριστ. Σπανέλης, με βάση τα βιβλία του Γιώργου Γαλέτσα, αναφέρθηκε αναλυτικά για μια σειρά συντοπιτών μας και την πορεία του καθενός απ’ αυτούς προς το θάνατο  τονίζοντας ότι όλη τούτη η προσφορά είχε μείνει στην αφάνεια για 70 τόσα χρόνια. Γι αυτό είναι αναγκαία η δημοσιοποίηση όλων αυτών των ντοκουμέντων ώστε να μη σβήσουν τα καντήλια της μνήμης των παλικαριών αυτών. Σημαντική ήταν αναφορά του στις διαφυγές για τη Μέση Ανατολή μέσα από περιστατικό που έζησε ο πατέρας του Αριστείδης Σπανέλης-αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού- στα 1942, δίνοντας με τη σειρά του τη σκυτάλη  σε μια αφήγηση ντοκουμέντο. Ήταν ένα βίντεο με τον Μπάρμπα-Γιάννη Καραγεωργίου από το Σκαλοχώρι, που στα 97 του χρόνια – σήμερα –  αναφέρεται σε ένα 3χρονο οδοιπορικό τόσο του ίδιου όσο και 19 συγκρατουμένων του. Ένα οδοιπορικό πείνας-κακουχιών-θανατικού από την τοπική Γκεστάπο, στο στρατόπεδο Παύλου Μελά, στις φυλακές Κρέμς της Αυστρίας και τέλος στο στρατόπεδο Μπερνάου της Βαυαρίας όπου απελευθερώθηκαν από τις συμμαχικές δυνάμεις οι 13 απ’ αυτούς αφού οι 7 είχαν χάσει τη ζωή από κακουχίες ή εκτέλεση από τα γερμανικά στρατεύματα.  

Η εκδήλωση έκλεισε με τον Γιώργο Γαλέτσα που στην αρχή μνημόνευσε ότι η εκδήλωση αυτή είναι η πρώτη χωρική-γεωγραφική αναφορά στα θύματα,  της τριπλής Κατοχής της χώρας μας την περίοδο 1941-1945, με καταγωγή από την Επαρχία Πλωμαρίου. Μετά παρουσίασε, σε αδρές γραμμές,   ένα χρονικό στα μονοπάτια της φωτιάς που ακολούθησαν οι 35 συντοπίτες μας, ένα χρονικό στους χώρους όπου «έπεσαν» οι συντοπίτες μας και κατέληξε ότι τόσο ο ονομαστικός αυτός κατάλογος όσο και οι ιστορίες των παλικαριών αυτών αποτελούν το εσαεί ανάχωμα απέναντι στον καθένα που θέλει να μας κάνει να ξεχάσουμε ή να μη μάθουμε υπενθυμίζοντας μας αυτό που είχε γράψει ο επιζών του Ολοκαυτώματος Ελί  Βιζέλ: «Ο δήμιος σκοτώνει πάντα δυο φορές, τη δεύτερη με τη λήθη»