Η 9χρονη Αμινέ με το καμένο πρόσωπο παίζει βιολί για να ξεχάσει στον Καρα Τεπε Μυτιλήνης...

Το πραγματικό πρόσωπο του πολέμου στη Συρία είναι το καμένο από τη φωτιά του πολέμου πρόσωπο της 9χρονης Αμινέ, στο δημοτικό καταυλισμό προσφύγων, στον Καρά Τεπέ. 

Η ελπίδα της ειρήνης είναι ζωγραφισμένη στο καμένο πρόσωπο της Αμινέ. 

Παίζει βιολί, ζωγραφίζει, τραγουδά κι ονειρεύεται να γίνει κάποτε γιατρός… να γυρίσει πίσω στην πατρίδα της, στο Χαλέπι. Καμένο πρόσωπο, καμένη πατρίδα, καμένη ζωή… καμένα όνειρα;

Η Αμινέ έφτασε στη Λέσβο πριν από περίπου τρεις μήνες, με τα έξι αδέλφια της, τέσσερα αγόρια και δυο κορίτσια και τους γονείς τους.

Όπως λέει η μητέρα της, «έφυγαν από την κόλαση στο Χαλέπι», η Αμινέ τραυματισμένη βαριά, με καμένο το πρόσωπό της και μεγάλο μέρος του σώματός της. Τραυματισμένο, με σοβαρά κινητικά προβλήματα πλέον, γλύτωσε κι ένα από τα αδέλφια της. Πέρασαν τα τουρκοσυριακά σύνορα κι ένα πρωί βγήκαν στη Λέσβο.

Πρώτα στο hot spot της Μόριας και μετά στο δημοτικό καταυλισμό. Σε ένα πλαστικό σπιτάκι από τότε, στη «γειτονιά» των Σύρων προσφύγων.

Παίζει στα χώματα με τα άλλα προσφυγόπουλα, πάντα με ένα κόκκινο καπέλο, με κινήσεις σα να προσπαθεί «να κρύψει» ό,τι μπορεί να κρυφτεί από το παραμορφωμένο της πρόσωπο. Πάει βόλτα με το καροτσάκι τα μικρά της αδέλφια, σκυφτή, σα να προσπαθεί να αποβάλλει την εικόνα της…

«Δεν τη βλέπουν και θέλει να πιστεύει πως αφού δεν τη βλέπουν δεν είναι κι έτσι…» λένε όσοι τη γνωρίζουν.

Τα όνειρά της, είναι όπως τα όνειρα των εκατοντάδων προσφύγων στον Καρά Τεπέ, να φύγουν κάποτε από το νησί. Ευάλωτες ομάδες ή όχι, ετούτοι οι άνθρωποι, ανάμεσά τους κι ετούτοι οι εννέα άνθρωποι, επτά παιδιά, από τα οποία δυο σχεδόν ανάπηρα, κι οι γονείς τους εγκλωβισμένοι στο νησί, εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, μη τύχει και περάσουν στην Ευρώπη και ρυπάνουν τον πολιτισμό της!

Παρά τούτο όμως, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι στην ψυχή της εννιάχρονης παραμορφωμένης Σύριας. Από την πρώτη μέρα που έφτασε στον καταυλισμό, στο κοντέϊνερ της οργάνωσης «ART Angels Relief Team» μαθαίνει να παίζει βιολί. Της αρέσει να ζωγραφίζει μουσικά όργανα.

«Θαρρείς και ξεχνά μέσα από τη μουσική τους πόνους που έζησε, την προσφυγιά», λένε η Άνχελα Μαρία Αρμπελάεζ και η Μαρία Φραντέσκα Ρόκκα, που έχουν αναλάβει το δύσκολο έργο να στηρίξουν τα παιδιά πρόσφυγες. Και προσθέτουν :

«Παιδιά που βρίσκονται σε μειονεκτική κατάσταση να παίζουν βιολί και να αγαπήσουν τη μουσική μετά από όσα έχουν περάσει. Η Αμινέ, η Άμνα μας είναι ένα κορίτσι σημαδεμένο από τον πόλεμο. Η μουσική όμως τη βοηθάει να επουλώσει τις πληγές του πολέμου, της θυμίζει τι έχασε στο μισοτελειωμένο της ταξίδι. Όταν πιάνει το βιολί στα χέρια της εκφράζει τη θλίψη της, αλλά επίσης αποκτά αυτοπεποίθηση και μαθαίνει να αποδέχονται αυτό που είναι τώρα».

Αλλά καλή η μουσική, καλά τα μαθήματα βιολιού, πού είναι όμως, οι μεγάλες ανθρωπιστικές οργανώσεις, οι ποικιλώνυμοι οργανισμοί που διαχειρίζονται τα πολλά εκατομμύρια ευρώ για το προσφυγικό; Πού είναι όλοι ετούτοι σε ετούτη την ιστορία; Να αγκαλιάσουν τη Αμινέ, να τη μεταφέρουν σε ένα σύγχρονο νοσοκομείο, να καλυτερέψουν τη ζωή ετούτης της φαμίλιας που μαραζώνει στο πλαστικό σπιτάκι, στις σκόνες, τις λάσπες και τους αγέρηδες του Καρά Τεπέ της Μυτιλήνης; Που είναι οι διακηρύξεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προπάντων αυτές των δικαιωμάτων των παιδιών; Σε αναμονή μιας αγκαλιάς και μιας ανθρώπινης στοργής, η εννιάχρονη Αμινέ σκύβει το κεφάλι, το κόκκινο της καπέλο σκεπάζει ένα κομμάτι από το παραμορφωμένο της πρόσωπο και κουνάει πάνω κάτω το δοξάρι…

Ζητείται άνθρωπος…

Πηγή: ΑΠΕ/ΜΠΕ, nooz.gr