"[ohne] Titel -- εικονικές αυτοβιογραφιές στην Δημοτική Πινακοθήκη Μήθυμνας

Η Δημοτική Πινακοθήκη Μήθυμνας (Μολύβου) εγκαινιάζει στις 12 Αυγούστου, ώρα 8 μ.μ. την έκθεση του Μιχάλη Σηφναίου « "[ohne] Titel -- εικονικές αυτοβιογραφιές».

"[ohne] Titel -- εικονικές αυτοβιογραφιές

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ

ΜΗΘΥΜΝΑΣ (ΜΟΛΥΒΟΥ)

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 22530 71240

Ώρες λειτουργίας (εκτός Δευτέρας) :

10 πμ – 1 μ.μ ///// 6 μ.μ. 10.30 μ.μ.             

Ο Μιχάλης Σιφναίος αποκαλεί το γατί Γκοντζίρα. Η Γκοντζίρα κυνηγάει τα τζιτζίκια που κάνουν τη ρυθμική τους φασαρία στον κήπο αυτή την εποχή. Ο Σιφναίος κάπου διάβασε ότι τα τζιτζίκια ζουν χρόνια κάτω από τη γη (εφτά; δεκαεφτά;) πριν προβάλλουν με σκοπό να κάνουν την φασαρία τους, να κάνουν σεξ, και να πεθάνουν. Όλα σε μια μέρα. Ή τρεις. Όταν καταλήγουν στα σαγόνια της Γκοντζίρα, η φασαρία αυξάνεται και ο ρυθμός επιταχύνεται έντονα. Αλλόφρονα. Δίχως το φόβο του θανάτου θα υπήρχε ο φόβος; Δίχως το φόβο θα λέγαμε ψέματα; Μια ζωή δίχως μεταφυσική. Ζωή δίχως.

Μια παρατήρηση που μεταμορφώνεται σε εικαστικό πρότζεκτ. Όχι. Ψέματα. Μια παρατήρηση που περιγράφει την πιθανή πρόθεση ενός εικαστικού πρότζεκτ το οποίο πλησιάζει την ολοκλήρωσή του.  Αυτό είναι το θέμα που προτείνει, προς το παρόν, ο αρχιτέκτονας Μιχάλης Σιφναίος για την έκθεση σύγχρονης τέχνης, "[ohne] Titel -- εικονικές αυτοβιογραφίες", που εγκαινιάζεται 12 Αυγούστου στη Δημοτική Πινακοθήκη Μήθυμνας, στη Λέσβο, και για τη συμμετοχή του στην ομαδική έκθεση, "Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος", που παρουσιάζεται συγχρόνως από την K-Gold Temporary Gallery στην Αγία Παρασκευή Λέσβου.

Με τρόπο συνειδητά προσωρινό και δίχως συμπεράσματα το [ohne] εξετάζει την προσπάθεια να λέμε την αλήθεια, το να είναι κανείς ειλικρινής. Είναι η έσχατη δυσχέρεια της προσπάθειας αυτής. Ανιχνεύει την υποψία ότι η Αλήθεια, με κεφαλαίο, πιθανόν να μην υπάρχει καθόλου, να είναι εντελώς ανύπαρκτη.  Ότι η επιδίωξή της είναι μια χίμαιρα, μια αυτοκαταστροφική προσήλωση που έχει περισσότερο να κάνει με το φόβο και το θάνατο, μια φυγή από την πραγματικότητα, παρά με την επιβεβαίωση της ηθικής, της αισθητικής, της αγάπης και του έρωτα, και, τελικά, της ίδιας της ζωής     

Το [ohne] συμπεριλαμβάνει έργα από την προηγούμενη έκθεση του Μιχάλη Σιφναίου, "[Gone] / the architecture of absence", που παρουσιάστηκε τον περασμένο Δεκέμβριο, τα οποία, ως δημιουργήματα μιας τρέχουσας αυτοβιογραφικής ενασχόλησης, έχουν διαμορφωθεί, αναθεωρηθεί, και προσαρμοστεί για το χώρο της πινακοθήκης και το θέμα της παρούσας έκθεσης. Μαζί με καινούρια έργα συνιστούν την περαιτέρω ανάπτυξη των θεμάτων που απασχολούν τον Μιχάλη Σιφναίο και οπτικοποιούν την προσωπική εικαστική του γλώσσα η οποία γίνεται πλέον οικεία για αυτούς που παρακολουθούν την δουλειά του:  αφηρημένες κατασκευές από ατσάλι, γυαλί, ξύλο, υφαντά σε αντιπαράθεση με ευρεθέντα αντικείμενα και έντυπα (κείμενα, φωτογραφίες, χάρτες, επιγραφές), αναφορές σε κλασσικούς και συγχρόνους καλλιτέχνες και συγγραφείς, που δημιουργούν αφηγηματικά έργα τα οποία συνολικά αποδίδουν ένα είδος εσωτερικής διακόσμησης του χώρου.

Παρόλο που η έκθεση είναι περιγραφική και όχι επικριτική, αισθητική και όχι ρητορική, έχει ως κύριο σκοπό να προκαλέσει διάλογο και εξερεύνηση. Όπως κάθε αφήγηση, είναι τόσο έντιμη όσο η εμπιστοσύνη που της δείχνει ο δέκτης της. Ο Μιχάλης Σιφναίος επιμένει ότι, όπως και όλα τα έργα του, το πρότζεκτ αυτό είναι ειλικρινές στο βαθμό που του το επιτρέπουν η ανάγκη για και η δυσφορία προς τη δημόσια αυτοαποκάλυψή. Παραδέχεται ότι υπάρχει τουλάχιστον μια συνειδητά κεκτημένη αφηγηματική διάταξη και υποψιάζεται ο ίδιος την ύπαρξη άλλων ασυνειδήτων σκοπών. Αυτό που αποκαλύπτεται και αυτό που παραμένει κρυμμένο, στον καλλιτέχνη όπως και στο θεατή, είναι σε μεγάλο βαθμό καθορισμένο από την μεταξύ τους αλληλοεπίδραση, καθώς και από την επικοινωνία με τα έργα και τον ίδιο το χώρο.

[ohne] - fictional autobiographies

Michael Dodson calls the cat Godjeera. It hunts the cicadas that make a rhythmic racket in the garden this time of year. He read somewhere that that cicadas live years (seven? seventeen?) underground before emerging to make a racket, have sex, and die. In one day. Or three. When Godjeera has them in her jaws, the racket is louder and much faster. Frantic. Without the fear of death would there be fear at all? Without fear would we lie? A life without metaphysics. Life without.

An observation that becomes a project. No. Not true. An observation that describes the possible intent of a project well on its way to completion. This is the subject Dodson proposes at this moment in time for the exhibition at the Municipal Museum of Molyvos titled "[ohne] Titel - fictional autobiographies" that opens on Friday, August 12 on the island of Lesvos and that also informs his contribution to the group show "Brave New World" running concurrently at K-Gold Temporary Gallery in Agia Paraskevi nearby.

[ohne] provisionally and inconclusively examines the subject of attempting to tell the truth, to be truthful. More precisely, the extreme difficulty of even the sincerest attempt at honesty. It touches on the suspicion that Truth [cap intentional] may not exist at all and that pursuing it is a chimeric, quixotic and ultimately destructive devotion that has more to do with fear and death, a flight from reality, than the affirmation of ethics, aesthetics, love, or, finally, of life.

[ohne], as part of an ongoing visual autobiography, includes pieces from last December's project, "[Gone] / the architecture of absence", completed, revised or adapted to conform to the space and with the subject of the current show. These and the new works further develop the themes that preoccupy Dodson using a visual language that is becoming familiar to those who know his work: abstract constructions of metal, glass, wood and woven material are juxtaposed with found objects and printed matter (photographs, texts, maps, labels), references to classic and contemporary artists and authors, to create individual narrative pieces that together generate evocative interiors in each space of the museum.

While [ohne] is descriptive rather than critical, aesthetic not rhetorical, it does aim to provoke dialogue and exploration as reality, carefully and honestly observed, must. Like all narratives, this one is only as true as the reader's trust in its narrator. Dodson maintains that, as with all his work, this project is as honest as his desire for and discomfort with public self-exposure permits. He therefor acknowledges at least one intentionally hidden agenda and suspects that several subconscious motivations are at work as well. What is revealed and what remains hidden, to the artist and to the viewer, is to a great extent determined by the interaction between them, the work, and the space itself.