Περί απεργίας των ΜΜΕ-....Γιατί το LesvosPost.com δεν συμμετέχει..

48ωρη απεργία στα έντυπα (εφημερίδες, περιοδικά) και διαδικτυακά ΜΜΕ, καθώς και στη ΓΓΕΕ, ΓΓΜΕ, το ΑΠΕ-ΜΠΕ και τα γραφεία Τύπου, από τις 06.00 το πρωί της Παρασκευής 06/5/2016 μέχρι τις 06.00 το πρωί της Κυριακής 08/5 κήρυξαν οι δημοσιογραφικές ενώσεις.

Γράφει ο Γεώργιος Στεφάνου (Δ/ντης- Αρχισυντάκτης LesvosPost.com)

"Έρχεται, λέει, απεργία και μάλιστα για το ασφαλιστικό και τα ταμεία. Η ΠΟΕΣΥ η ΕΣΗΕΑ και φυσικά το δικό μας ΣΕΜΜΕΛ που όλα τα κάνει τόσο καλά καλεί και τους "εργαζόμενους" και οχι δημοσιογράφους του διαδικτυακού Τύπου, αλλά να θυμίσουμε ότι δεν υπάρχει ταμείο που να τους καλύπτει.

Τελικά δεν ξέρω ποιοι είναι περισσότερο εκτός πραγματικότητας. Αυτοί που δεν αφήνουν τους ιντερνετικούς να μπουν ή όσοι ιντερνετικοί ακόμα προσπαθούν και θέλουν να μπουν σε κάτι τόσο παρωχημένο και χωρίς προοπτική που ποτέ δεν τους σεβάστηκε;".

Ακριβώς αυτό! Οι δημοσιογράφοι των sites, διότι δημοσιογράφοι είναι κι αυτοί, δεν αναγνωρίζονται από την ΕΣΗΕΑ και το ΣΕΜΜΕΛ ως δημοσιογράφοι αλλά καλούνται σε κινητοποιήσεις και απεργίες!

Το ΣΕΜΜΕΛ ζει ακόμη στη δεκαετία του '70 και φοβάται, ωσάν άλλο Βατικανό, καθετί νέο. Το φοβάται διότι δεν το γνωρίζει: μόνο η Ελένη Λουκά λείπει για να πεταχτεί καμιά ανακοίνωση του στυλ "αυτό το διαδίκτυο είναι εργαλείο του διαβόλου, παιδί μου".

Πώς να κάνουμε απεργία όταν πριν λίγες ημέρες σχεδόν όλα τα μέλη του ΣΕΜΜΕΛ μας κατηγορούσαν μας καθύβριζαν και το όργανο τους δεν πήρε καμιά θέση;; Πώς να κάνουμε απεργία όταν το τοπικό σωματείο των ΜΜΕ το έχουν καταντήσει κομματικό όργανο;;

Πώς να κάνουμε απεργία όταν κατά την επίσκεψη της βασίλισσας Ρανιας τα ΜΜΕ είχαν απεργία αλλά γνωστό μέλος του ΣΕΜΜΕΛ δημοσιογράφος σε εφημερίδα, δούλεψε κανονικά και κάλυπτε την επίσκεψη της Βασίλισσας στο νησί μας;; Ακόμα και τα ιδία τα ισχυρά μέλη του ΣΕΜΜΕΛ βγάζουν ανακοινώσεις αλλά δεν συμμετέχουν σε απεργίες… Να σημειώσουμε ότι ήταν η μοναδική δημοσιογράφος εκτός των ηλεκτρονικών ΜΜΕ που υποδέχτηκε την βασίλισσα... Για γέλια δηλαδή… (Υπάρχουν στοιχειά με φωτογραφίες)

Πώς να κάνουμε απεργία όταν ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΜΜΕΛ έχει γίνει κριτής μέσω faceboοκ εναντίων των ηλεκτρονικών ΜΜΕ χωρίς καν να παρέμβει η ΕΣΗΕΠΙΝ κτλ;

Ποια, άραγε, η δύναμη του διαδικτύου; Να σας θυμίσω τους πάνω από 5.500 καθημερινούς επισκέπτες- αναγνώστες που έχει ο όμιλος lesvospost.. Ακόμα παραπάνω και από τα φύλλα που τυπώνουν οι εφημερίδες..!!! ! ΑΥΤΗ είναι η δύναμη μας όσο και να θέλουν να μην το πιστεψουν…

Εν κατακλείδι, ένα παρωχημένο ΣΕΜΜΕΛ αποφασίζει μαζί με τις άλλες ενώσεις να απεργήσουμε.

Και σε ένα μήνα, πάλι τα ίδια.

Κι αν μεσολαβήσει κάτι, θα βγάλει ανακοίνωση. Προσωπικά απορώ αν έχει πλέον λόγο ύπαρξης: από τα εκάστοτε μέλη του Δ.Σ. τα τελευταία 4-5 χρόνια που ασχολούμαι με το μιντιακό ρεπορτάζ, ανάθεμα κι αν έχω να σας αναφέρω δύο, άντε τρία ονόματα που πραγματικά προσπάθησαν εκεί μέσα. Κατά πλειονότητα υπήρξε ένα "καρεκλοκενταυρίζειν" και συνθέσεις με κομματικά κριτήρια.

Αυτά από εμάς….. Αν αποφασίστε κύριοι να αλλάξετε ρώτα φυσικά και θα μαστέ μαζί σας στους αγώνες και στις απεργίες…!!

Το παραπάνω κείμενο προς αποφυγή παρεξηγήσεων με συναδέλφους και ΜΜΕ που απεργούν… 

Γιατί είναι υποχρεωμένοι οι δημοσιογράφοι να απεργούν, ενώ δεν θέλουν;

Η απεργία είναι ένας κοινωνικός αγώνας που αξίζει κάθε σεβασμό. Ομάδες που νιώθουν αδικημένες προσπαθούν με την φωνή τους, την αποχή από την εργασία και τις κινητοποιήσεις να πετύχουν αυτό που επιθυμούν ή να γίνουν συρματόπλεγμα μπροστά σε αυτό που πάει να περάσει. Στην Ελλάδα όμως δεν ξέρουμε ούτε να απεργούμε. Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πώς θα ήταν μια σωστή απεργία με αποτέλεσμα ακόμα και σε κάτι τέτοιο το αποτέλεσμα να αγγίζει τα όρια της γελοιότητας.

Διαβάζω και ακούω όλο και περισσότερους επαγγελματίες δημοσιογράφους να εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους για τις συνεχόμενες απεργίες που κηρύσσουν οι Ενώσεις Συντακτών. Με πρόσχημα την αντίθεση στο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό έχουν κηρυχθεί απεργίες ακριβώς τις μέρες που η κυβέρνηση προχωρά σε λήψη νέων μέτρων που περιορίζουν περαιτέρω τα εισοδήματα των μεσαίων και ασθενέστερων στρωμάτων. Για τα μέτρα αυτά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν μπορεί να κατηγορήσει κανέναν στο εσωτερικό ή το εξωτερικό, καθώς είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά της δικής της πολιτικής.

Oι απεργίες πάντα στόχευαν στην πρόκληση ζημίας στον εργοδότη, ώστε εκείνος υπολογίζοντας τα διαφυγόντα κέρδη από τις μέρες που η επιχείρηση έμενε κλειστή, να αναγκαστεί να υποκύψει και να ικανοποιήσει κάποια από τα αιτήματα των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι που συμμετείχαν στην απεργία θυσίαζαν τα μεροκάματά τους και αναλάμβαναν το ρίσκο της διεκδίκησης.