Λέσβος, η γη που αντιστάθηκε αγκαλιάζοντας

Όταν ο πρωινός ήλιος έβαφε τη θάλασσα, στις παραλίες της Λέσβος, έβλεπες ανθρώπους καθημερινούς, δικηγόρους πριν ανοίξουν τα γραφεία τους, φοιτητές, συνταξιούχους, νοικοκυρές, να περιμένουν.

Αν περίμενες κι εσύ μαζί τους, θ’ άκουγες τον σπασμένο ήχο μιας μηχανής και σε λίγο θα έβλεπες μια βάρκα να ξεπροβάλει  μέσα από έναν κόκκινο σύθαμπο… Έτσι ξημέρωνε στη Λέσβος το 2015. Κι όταν η βάρκα άγγιζε τα βότσαλα της παραλίας, άκουγες την ιαχή αυτή, που ποτέ σου δεν θα ξεχάσεις... Αγκαλιές και δάκρια, στεγνά ρούχα, παπούτσια και ζεστό τσάι, εκεί στην παραλία…

Φιλιά στο χώμα μιας πατρίδας που γνωρίζει ότι ο «πόνος δεν γνωρίζει σύνορα» κι αντιστάθηκε ριζοσπαστικά σ’αυτό που η υπόλοιπη Ευρώπη ονομάζει προσφυγική κρίση.

Έτσι περπατώντας, σήμερα, στα σοκάκια της όμορφης πόλης, γνωρίζεις ότι οι άνθρωποι που συναντάς στο δρόμο να κάνουν τα ψώνια τους στην γραφική αγορά ή να πηγαίνουν το πρωί στις δουλειές τους περνώντας την προκυμαία,  είδαν με τα μάτια τους τον τελευταίο χρόνο να περνάν από την πόλη τους 400.000 χιλιάδες άνθρωποι, διαφορετικής θρησκείας και κουλτούρας! Κι αναρωτιέσαι, τι τους έκανε να δείξουν τόση αλληλεγγύη, τόση ανθρωπιά, τόση υπομονή, όταν η πόλη τους είχε γεμίσει γέμισε σκηνές και ακαθαρσίες;

Και τότε, κοιτάς τον ουρανό και είσαι πια σίγουρος - είναι το μπλέ, είναι η μυρωδιά της πράσινης θάλασσας και των τα κοχυλιών που ανακατεύεται με τις μυρωδιές των πεύκων και της ελιάς, είναι οι ψίθυροι που κατεβαίνουν από τα κάστρα, είναι η ίδια η ιστορία μιας πέτρας και μιας γης, που αρμενίζει στο Αιγαίο, και χωρίς να σε ρωτήσει  σου μαθαίνει να κουβαλάς μέσα σου τη Σαπφώ, κι όλ’αυτά,  μαλακώνουν την καρδιά, σε κάνουν «άνθρωπο».

Έτσι, βρίσκεις τη δύναμη να ενδώσεις, να ανεχτείς και να καταλάβεις το δίκιο στο κλάμα ενός άνδρα ή στο γέλιο ενός μωρού, που η ιστορία πέταξε τσακισμένους στ’ακρογιάλια, χωρίς να φταίνε σε τίποτα. Κι έτσι απλά χωρίς δεύτερη σκέψη, αγκαλιάζεις…

Η ζωή στη Λέσβος σήμερα, έχει επιστρέψει πια στους κανονικούς  ρυθμούς μιας σύγχρονης μικρής πόλης, που λαμποκοπά στον ήλιο έπειτα από μια «ιστορική» καταιγίδα.

Όμως το αποτύπωμα της ιστορίας της προσφυγιάς και της μετακίνησης των πληθυσμών, έχει μείνει χαραγμένο πάνω σ’ένα μικρό κυματάκι που πηγαινοέρχεται ρυθμικά μουρμουρίζοντας ιστορίες από ναυάγια κι άδικους πνιγμούς, πάνω σ’ένα βότσαλο που άγγιξε ένα παιδικό χέρι βγαίνοντας από μια βάρκα και θα τη θυμούνται σαν μια ιστορία πόνου κι απείθαρχης αγάπης … όσο υπάρχουν «άνθρωποι».

Της Τζώρτζιας Ρασβίτσου Πηγη: www.koutipandoras.gr