Πανεπιστήμιο | Πώς είναι και πώς ΘΑ ΗΘΕΛΑ να είναι…
Δεν είναι η πρώτη φορά που
γράφω παρόμοιο κείμενο. Το είχα επιχειρήσει στο παρελθόν και τότε στέφθηκε με
απρόσμενη επιτυχία (θα καταλάβετε αργότερα γιατί). Εκείνη τη φορά, καταπιάστηκα
με τα
ΜΜΜ και τις υπηρεσίες που προσφέρουν σε όλους εμάς που τα χρησιμοποιούμε.
Σήμερα σκέφτηκα να γράψω για ένα άλλο θέμα.
Τότε, είχα εμπνευστεί επειδή καθόμουν και περιμένα ένα λεωφορείο. Τούτο το άρθρο όμως, εμπνεύστηκε και γράφτηκε στη βιβλιοθήκη της σχολής μου. Ίσως στο καλύτερο μέρος όταν πρόκειται να συντάξεις κάτι σχετικό με την εκπαίδευση. Και πιο συγκεκριμένα, την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Διότι, αυτή είναι που με αφορά άμεσα και μπορώ να εκφέρω άποψη με βάση την live εμπειρία μου.
Στο δια ταύτα, αυτό το άρθρο μου, όπως κι εκείνο για τα ΜΜΜ, θα χωριστεί σε δύο τμήματα. Στο πρώτο, θα αναφέρω την κατάσταση του ελληνικού Πανεπιστημίου όπως τη βιώνω καθημερινά. Με τα θετικά και τα αρνητικά του. Στο δεύτερο, θα αναλύσω μία ιδανική (κατά τη γνώμη μου πάντα) κατάσταση. Οποιαδήποτε άποψη, είτε συμφωνείτε είτε όχι, είναι κάτι παραπάνω από θεμιτή!
Σήμερα:
1. Η εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, γίνεται μέσω των Πανελληνίων εξετάσεων. Ένα σύστημα το οποίο γεμίζει με τρομερό άγχος όλους τους νέους μαθητές, κάνοντάς τους να δίνουν σημασία μονάχα στους βαθμούς κι όχι στη γνώση και την πραγματική εκπαίδευση.
2. Κι εκεί που ο 17χρονος - 18χρονος νέος, πιέζεται από το σπίτι του, το σχολείο του, το φροντιστήριό του (και το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς άμα λάχει) για να τελειώσει το σχολείο με καλούς βαθμούς, μπαίνει στο Πανεπιστήμιο και ξαφνικά δεν τον ελέγχει κανείς. Όσα μαθήματα θέλει χρωστάει, σε όποια θέλει πηγαίνει και γενικότερα ...χαλαράάάά. Από το ένα άκρο στο άλλο δηλαδή!
3. Οφείλουμε να ομολογήσουμε όμως, πως όσοι θέλουν να προσέξουν και να σπουδάσουν σωστά, θα τα καταφέρουν. Το επίπεδο των σπουδών είναι τέτοιο που ένας συνετός φοιτητής μπορεί να κερδίσει πολύ περισσότερα από ότι στο 90% των χωρών της ΕΕ κι όχι μόνο.
4. Πώς θα πείσεις όμως, έναν φοιτητή να έρχεται καθημερινά στη σχολή όταν το περιβάλλον είναι αν μη τι άλλο αντιαισθητικό. Εγκαταστάσεις, ανύπαρκτες, προσωπικό καθαρισμού και ασφαλείας ...απολυμένο και καθηγητές με το σταγονόμετρο. Αυτή είναι η εκπαίδευση που οραματίζονται εκεί στην κυβέρνηση;
5. Τα παραπάνω, μπορεί να μη μειώνουν την ποιότητα της εκπαιδευτικής ύλης των φοιτητών, μετατρέπουν όμως, το πανεπιστήμιο σε ένα «απρόσωπο πράγμα». Γενικότερα, τυλίγεται από μία αρνητική ενέργεια κι αυτή είναι η χειρότερη εξέλιξη που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.
6. Καθηγητές που προσπαθούν πραγματικά. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, σχεδόν κανένας καθηγητής δεν κάνει σοβαρό μάθημα. Όλοι επικεντρώνονται στα απογευματινά ιδιαίτερα. Και μαθητές κι εκπαιδευτικοί. Στο πανεπιστήμιο όμως, η κατάσταση αλλάζει άρδην. Τουλάχιστον έτσι την αντιλαμβάνομαι εγώ. Οι καθηγητές προσπαθούν με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους. Θεωρούν λειτούργημα τη μεταλαμπάδευση των γνώσεων και δεν το βάζουν κάτω ποτέ. Προφανώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Ο γενικότερος κανόνας όμως, μας κάνει να θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο «Μπράβο» σε αυτούς που το αξίζουν στ’ αλήθεια!
7. Ένας ακόμη ανασταλτικός παράγοντας στην ποιότητα της εμπειρίας που λαμβάνει ένας φοιτητής από τη σχολή του είναι οι κομματικές παρατάξεις. Μα είναι δυνατόν; Τα «τσιφλίκια» του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Τσίπρα, της Παπαρήγα (μέχρι πρότινος) κι όλων αυτών των ...καλόπαιδων της ελληνικής κυβέρνησης, να προσπαθούν να οικειωπηθούν την εκπαιδευσή ΜΑΣ; Καμία ανοχή!
8. Ελάχιστη υποδοχή ξένων φοιτητών. Ακούω για συμμαθητές μου που πηγαίνουν να σπουδάσουν στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και την Κύπρο. Για να μην αναφέρω χώρες όπως η Αγγλία και η Ολλανδία. Δηλαδή αυτοί, τι παραπάνω από εμάς έοχυν και μπορούν να υποδεχτούν όλον αυτόν τον πληθυσμό; Μην υποτιμάτε κάτι τέτοιες μικρές ενέργειες. Αυτές κάνουν τη διαφορά στην Οικονομία ενός κράτους.
9. Μηδενική Έρευνα και Σύνδεση με την Αγορά Εργασίας. Μία πρώτη, χίλια αποτελέσματα. Οι κρατικοί φορείς, σπαταλούν χιλιάδες ευρώ για έρευνες τις οποίες διεξάγουν ιδιωτικές εταιρείες τη στιγμή που θα μπορούσαν να έχουν τα ίδια, αν όχι καλύτερα, αποτελέσματα αν αυτές διεξάγονταν από φοιτητές των κατάλληλων τμημάτων. Παράλληλα, ένας απόφοιτος παίρνει ένα κομμάτι χαρτί με την επιγραφή: «Πτυχίο» και δεν έχει ιδέα τι να το κάνει. Πώς να το εκμεταλλευτεί. Απλώς του λένε πήγαινε να δουλέψεις. Κανείς δε βοηθάει. Λαμπρά!
Τι θα άλλαζα αύριο:
- Μα φυσικά, το σύστημα εισαγωγής. Κάτι πιο δίκαιο. Κάτι πιο σωστό και λιγότερο αγχωτικό όσον αφορά την ευαίσθητη ηλικία της εφηβείας. Άλλωστε, δεν έχει καμία σημασία ποιος μπαίνει σε ένα Πανεπιστήμιο αλλά το πως βγαίνει. Σταματήστε να αντιμετωπίζεται την τριτοβάθμια εκπαίδευση σαν μέσο επιβράβευσης. Είναι άδικο για όλους αυτό…
- Όρια σπουδών. Ναι, αν ήταν στο χέρι μου θα προχωρούσα σε αυτήν την τολμηρή μεταρρύθμιση αλλά με το σωστό τρόπο. Όχι έτσι όπως κάνει τώρα το Υπουργείο Παιδείας. Μα προπάντων, θα φρόντιζα να διορθώσω, ή έστω να προσπαθήσω να διορθώσω, τα κακώς κείμενα που αναλογούν σε εμένα. Κι όχι στους ...αιώνιους φοιτητής.
- Δεν το συζητάω πως θα διατηρούσα το υψηλό επίπεδο σπουδών. Είναι ένα από τα πλέον ισχυρά ανταγωνιστικά μας όπλα σύμφωνα με τις υπόλοιπες ανεπτυγμένες χώρες και θα φρόντιζα να το ισχυροποιήσω ακόμη περισσότερο.
- Θα δημιουργούσα τις απαραίτητες εγκαταστάσεις. Κτίρια για τα μαθήματα, χώρους άθλησης, εστίες για διαμονή και φαγητό. Όλα όμως, με κύριο γνώμονα την καλύτερη αντιμετώπιση του φοιτητή και την παροχή των κατάλληλων υπηρεσιών και προδιαγραφών για την επίτευξη των στόχων του.
- Οι καθηγητές θα πρέπει να ανταμειφθούν για τις ποιοτικές τους υπηρεσίες. Αύξηση μισθών λοιπόν, στήριξη μέσα από προσλήψης νέων καθηγητών και γενικότερα διοικητικού υλικού και πλήρη εποπτεία κι έλεγχος έτσι ώστε να διασφαλιστεί το δεδομένο της υψηλότατης εκπαιδευτικής κουλτούρας στο επίπεδο της τριτοβάθμιας.
- Θα προσπαθούσα να κάνω marketing και να έρθω σε επικοινωνία με τους πάντες. Λογότυπα, χρηστικές ιστοσελίδες και φιλικές γραμματείες θα ήταν μερικές από τις πρώτες μου αλλαγές. Εν συνεχεία, θα προχωρούσα ακόμη και σε ενέργειες του στυλ φοιτητικά φούτερ. Άλλωστε, το ...Harvard είναι καλύτερο; Ε, ναι…!
- Στα πλαίσια αυτού του marketing, θα προωθούσα και τα Πανεπιστήμια μας, ως τα καταλληλότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα για φοιτητές από το εξωτερικό. Το εκπαιδευτικό υπόβαθρο το έχουμε. Απομένουν όλα τα υπόλοιπα όμως. Και μπορεί να μην είναι τόσο δύσκολα. Απαιτούν όμως, πολιτική βούληση.
- Θα προκαλούσα τη διάλυση των παρατάξεων. Δε θα τους ανεχόμουν μέσα στο χώρο όπου ο νέος άνθρωπος πηγαίνει να επαιδευτεί. Θέλετε νεολαίες κομμάτων; Εμπρός λοιπόν, κανείς δε σας εμποδίζει. Αλλά όχι μέσα στο Πανεπιστήμιο. Διότι, ενοχλείτε πολύ περισσότερους από αυτούς που βοηθάτε…
- Η έρευνα και η σύνδεση με την αγορά εργασίας δεν απαιτεί πολλά. Ορισμένα κονδύλια, εκ των οποίων τα περισσότερα μπορούν να αντληθούν από προγράμματα της Ε.Ε, θεωρούνται υπέραρκετά. Και το καλύτερο; Μπορεί σήμαρα να σπαταλήσεις χρήματα, αν όμως κάνεις σωστή διαχείρισή τους, τα έσοδα προβλέπονται τεράστια και η ανάπτυξη του Ελληνικού Πανεπιστημίου ακόμη σημαντικότερη.
Τότε, είχα εμπνευστεί επειδή καθόμουν και περιμένα ένα λεωφορείο. Τούτο το άρθρο όμως, εμπνεύστηκε και γράφτηκε στη βιβλιοθήκη της σχολής μου. Ίσως στο καλύτερο μέρος όταν πρόκειται να συντάξεις κάτι σχετικό με την εκπαίδευση. Και πιο συγκεκριμένα, την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Διότι, αυτή είναι που με αφορά άμεσα και μπορώ να εκφέρω άποψη με βάση την live εμπειρία μου.
Στο δια ταύτα, αυτό το άρθρο μου, όπως κι εκείνο για τα ΜΜΜ, θα χωριστεί σε δύο τμήματα. Στο πρώτο, θα αναφέρω την κατάσταση του ελληνικού Πανεπιστημίου όπως τη βιώνω καθημερινά. Με τα θετικά και τα αρνητικά του. Στο δεύτερο, θα αναλύσω μία ιδανική (κατά τη γνώμη μου πάντα) κατάσταση. Οποιαδήποτε άποψη, είτε συμφωνείτε είτε όχι, είναι κάτι παραπάνω από θεμιτή!
Σήμερα:
1. Η εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, γίνεται μέσω των Πανελληνίων εξετάσεων. Ένα σύστημα το οποίο γεμίζει με τρομερό άγχος όλους τους νέους μαθητές, κάνοντάς τους να δίνουν σημασία μονάχα στους βαθμούς κι όχι στη γνώση και την πραγματική εκπαίδευση.
2. Κι εκεί που ο 17χρονος - 18χρονος νέος, πιέζεται από το σπίτι του, το σχολείο του, το φροντιστήριό του (και το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς άμα λάχει) για να τελειώσει το σχολείο με καλούς βαθμούς, μπαίνει στο Πανεπιστήμιο και ξαφνικά δεν τον ελέγχει κανείς. Όσα μαθήματα θέλει χρωστάει, σε όποια θέλει πηγαίνει και γενικότερα ...χαλαράάάά. Από το ένα άκρο στο άλλο δηλαδή!
3. Οφείλουμε να ομολογήσουμε όμως, πως όσοι θέλουν να προσέξουν και να σπουδάσουν σωστά, θα τα καταφέρουν. Το επίπεδο των σπουδών είναι τέτοιο που ένας συνετός φοιτητής μπορεί να κερδίσει πολύ περισσότερα από ότι στο 90% των χωρών της ΕΕ κι όχι μόνο.
4. Πώς θα πείσεις όμως, έναν φοιτητή να έρχεται καθημερινά στη σχολή όταν το περιβάλλον είναι αν μη τι άλλο αντιαισθητικό. Εγκαταστάσεις, ανύπαρκτες, προσωπικό καθαρισμού και ασφαλείας ...απολυμένο και καθηγητές με το σταγονόμετρο. Αυτή είναι η εκπαίδευση που οραματίζονται εκεί στην κυβέρνηση;
5. Τα παραπάνω, μπορεί να μη μειώνουν την ποιότητα της εκπαιδευτικής ύλης των φοιτητών, μετατρέπουν όμως, το πανεπιστήμιο σε ένα «απρόσωπο πράγμα». Γενικότερα, τυλίγεται από μία αρνητική ενέργεια κι αυτή είναι η χειρότερη εξέλιξη που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.
6. Καθηγητές που προσπαθούν πραγματικά. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, σχεδόν κανένας καθηγητής δεν κάνει σοβαρό μάθημα. Όλοι επικεντρώνονται στα απογευματινά ιδιαίτερα. Και μαθητές κι εκπαιδευτικοί. Στο πανεπιστήμιο όμως, η κατάσταση αλλάζει άρδην. Τουλάχιστον έτσι την αντιλαμβάνομαι εγώ. Οι καθηγητές προσπαθούν με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους. Θεωρούν λειτούργημα τη μεταλαμπάδευση των γνώσεων και δεν το βάζουν κάτω ποτέ. Προφανώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Ο γενικότερος κανόνας όμως, μας κάνει να θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο «Μπράβο» σε αυτούς που το αξίζουν στ’ αλήθεια!
7. Ένας ακόμη ανασταλτικός παράγοντας στην ποιότητα της εμπειρίας που λαμβάνει ένας φοιτητής από τη σχολή του είναι οι κομματικές παρατάξεις. Μα είναι δυνατόν; Τα «τσιφλίκια» του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Τσίπρα, της Παπαρήγα (μέχρι πρότινος) κι όλων αυτών των ...καλόπαιδων της ελληνικής κυβέρνησης, να προσπαθούν να οικειωπηθούν την εκπαιδευσή ΜΑΣ; Καμία ανοχή!
8. Ελάχιστη υποδοχή ξένων φοιτητών. Ακούω για συμμαθητές μου που πηγαίνουν να σπουδάσουν στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και την Κύπρο. Για να μην αναφέρω χώρες όπως η Αγγλία και η Ολλανδία. Δηλαδή αυτοί, τι παραπάνω από εμάς έοχυν και μπορούν να υποδεχτούν όλον αυτόν τον πληθυσμό; Μην υποτιμάτε κάτι τέτοιες μικρές ενέργειες. Αυτές κάνουν τη διαφορά στην Οικονομία ενός κράτους.
9. Μηδενική Έρευνα και Σύνδεση με την Αγορά Εργασίας. Μία πρώτη, χίλια αποτελέσματα. Οι κρατικοί φορείς, σπαταλούν χιλιάδες ευρώ για έρευνες τις οποίες διεξάγουν ιδιωτικές εταιρείες τη στιγμή που θα μπορούσαν να έχουν τα ίδια, αν όχι καλύτερα, αποτελέσματα αν αυτές διεξάγονταν από φοιτητές των κατάλληλων τμημάτων. Παράλληλα, ένας απόφοιτος παίρνει ένα κομμάτι χαρτί με την επιγραφή: «Πτυχίο» και δεν έχει ιδέα τι να το κάνει. Πώς να το εκμεταλλευτεί. Απλώς του λένε πήγαινε να δουλέψεις. Κανείς δε βοηθάει. Λαμπρά!
Τι θα άλλαζα αύριο:
- Μα φυσικά, το σύστημα εισαγωγής. Κάτι πιο δίκαιο. Κάτι πιο σωστό και λιγότερο αγχωτικό όσον αφορά την ευαίσθητη ηλικία της εφηβείας. Άλλωστε, δεν έχει καμία σημασία ποιος μπαίνει σε ένα Πανεπιστήμιο αλλά το πως βγαίνει. Σταματήστε να αντιμετωπίζεται την τριτοβάθμια εκπαίδευση σαν μέσο επιβράβευσης. Είναι άδικο για όλους αυτό…
- Όρια σπουδών. Ναι, αν ήταν στο χέρι μου θα προχωρούσα σε αυτήν την τολμηρή μεταρρύθμιση αλλά με το σωστό τρόπο. Όχι έτσι όπως κάνει τώρα το Υπουργείο Παιδείας. Μα προπάντων, θα φρόντιζα να διορθώσω, ή έστω να προσπαθήσω να διορθώσω, τα κακώς κείμενα που αναλογούν σε εμένα. Κι όχι στους ...αιώνιους φοιτητής.
- Δεν το συζητάω πως θα διατηρούσα το υψηλό επίπεδο σπουδών. Είναι ένα από τα πλέον ισχυρά ανταγωνιστικά μας όπλα σύμφωνα με τις υπόλοιπες ανεπτυγμένες χώρες και θα φρόντιζα να το ισχυροποιήσω ακόμη περισσότερο.
- Θα δημιουργούσα τις απαραίτητες εγκαταστάσεις. Κτίρια για τα μαθήματα, χώρους άθλησης, εστίες για διαμονή και φαγητό. Όλα όμως, με κύριο γνώμονα την καλύτερη αντιμετώπιση του φοιτητή και την παροχή των κατάλληλων υπηρεσιών και προδιαγραφών για την επίτευξη των στόχων του.
- Οι καθηγητές θα πρέπει να ανταμειφθούν για τις ποιοτικές τους υπηρεσίες. Αύξηση μισθών λοιπόν, στήριξη μέσα από προσλήψης νέων καθηγητών και γενικότερα διοικητικού υλικού και πλήρη εποπτεία κι έλεγχος έτσι ώστε να διασφαλιστεί το δεδομένο της υψηλότατης εκπαιδευτικής κουλτούρας στο επίπεδο της τριτοβάθμιας.
- Θα προσπαθούσα να κάνω marketing και να έρθω σε επικοινωνία με τους πάντες. Λογότυπα, χρηστικές ιστοσελίδες και φιλικές γραμματείες θα ήταν μερικές από τις πρώτες μου αλλαγές. Εν συνεχεία, θα προχωρούσα ακόμη και σε ενέργειες του στυλ φοιτητικά φούτερ. Άλλωστε, το ...Harvard είναι καλύτερο; Ε, ναι…!
- Στα πλαίσια αυτού του marketing, θα προωθούσα και τα Πανεπιστήμια μας, ως τα καταλληλότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα για φοιτητές από το εξωτερικό. Το εκπαιδευτικό υπόβαθρο το έχουμε. Απομένουν όλα τα υπόλοιπα όμως. Και μπορεί να μην είναι τόσο δύσκολα. Απαιτούν όμως, πολιτική βούληση.
- Θα προκαλούσα τη διάλυση των παρατάξεων. Δε θα τους ανεχόμουν μέσα στο χώρο όπου ο νέος άνθρωπος πηγαίνει να επαιδευτεί. Θέλετε νεολαίες κομμάτων; Εμπρός λοιπόν, κανείς δε σας εμποδίζει. Αλλά όχι μέσα στο Πανεπιστήμιο. Διότι, ενοχλείτε πολύ περισσότερους από αυτούς που βοηθάτε…
- Η έρευνα και η σύνδεση με την αγορά εργασίας δεν απαιτεί πολλά. Ορισμένα κονδύλια, εκ των οποίων τα περισσότερα μπορούν να αντληθούν από προγράμματα της Ε.Ε, θεωρούνται υπέραρκετά. Και το καλύτερο; Μπορεί σήμαρα να σπαταλήσεις χρήματα, αν όμως κάνεις σωστή διαχείρισή τους, τα έσοδα προβλέπονται τεράστια και η ανάπτυξη του Ελληνικού Πανεπιστημίου ακόμη σημαντικότερη.
Πηγη neopolis.gr
.jpg)
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ