Ένας δίσκος συμβολικός, από τη Λέσβο στη Γερμανία και πίσω…by Elleni Jean Kempson

Ελένη Τζην Κέμπσον: Η 15χρονη μαθήτρια του Μουσικού Σχολείου Μυτιλήνης, που πέρυσι βγήκε πρώτη με τραγούδι της σε διεθνή μουσικό διαγωνισμό, κυκλοφορεί τον πρώτο προσωπικό της δίσκο.

της ΒΑΓΓΕΛΙΩΣ ΧΡΗΣΤΙΔΟΥ για την εφημερίδα Πολιτικά (politikalesvos.gr)

Μέσα προς τέλη Ιουνίου κι ένα «μυτιληνιό» αστεράκι έφτασε από το νησί του στο Αννόβερο της Γερμανίας. Με βαλίτσες γεμάτες μουσική, στίχους, δημιουργικές ιδέες και μια νεανική, δροσερή και μεστή φωνή, κλείστηκε σε ένα γερμανικό στούντιο για εννέα ημέρες και με τη βοήθεια φίλων της μουσικών και άλλων, που γνώρισε επί τόπου, έκανε πραγματικότητα ένα «όνειρό» του, που καλλιεργούσε – χωρίς και η ίδια να το ξέρει αρχικά – τα τελευταία τρία με τέσσερα χρόνια.

Η Ελένη Τζην Κέμπσον, είναι μαθήτρια της Α΄ τάξης του Μουσικού Σχολείου Μυτιλήνης, με την οποία γνωριστήκαμε την άνοιξη της περασμένης χρονιάς, όταν έκανε περήφανη το σχολείο της, τους συμμαθητές της, τους καθηγητές της, την οικογένειά της και όλη τη λεσβιακή κοινωνία – κι όχι μόνο – με την πρωτιά της στο διεθνή μουσικό διαγωνισμό «Beat 100». Και που, μετά το γνωστό πλέον τραγούδι της «Pink is Not a Color, it’s an Attitude» («Το ροζ δεν είναι χρώμα, είναι χαρακτήρας»), το «εισιτήριό» της για τη βράβευσή της στο διαγωνισμό, προχώρησε το μουσικό της «πρότζεκτ». Με τη δημιουργία και κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού της δίσκου, με τίτλο «15 Years» («15 χρόνια») ο οποίος, εκτός των προσωπικών της ανησυχιών και βιωμάτων, φέρει και άρωμα… Ευρώπης.

Ένα χρώμα, που για πολλούς χαρακτηρίζεται «κοριτσίστικο», ήταν αυτό που επέλεξε το 2012 η μαθήτρια του Μουσικού Σχολείου Μυτιλήνης, Ελένη Τζην Κέμπσον, για το πρώτο τραγούδι που έγραψε – στίχους και μουσική, στην ηλικία των 13 μόνο ετών. Στόχος της – και παράλληλα αφορμή για το «ροζ» αποχρώσεων τραγούδι της, το να σχολιάσει την άσχημη αντιμετώπιση που είχε η ίδια από συμμαθήτριές της στο δημοτικό και την Α΄ τάξη του γυμνασίου, αλλά και το πώς είναι το να προχωράει κανείς. Με αυτό, η μαθήτρια αναφερόταν παράλληλα σε κοπέλες που νομίζουν ότι είναι καλύτερες από τις άλλες, αλλά και σε αυτές που δε θέλουν να ακολουθήσουν τις συνήθειες των άλλων ή να μπουν σε «ομάδες». Με αφορμή το διεθνή μουσικό διαγωνισμό «Beat 100», που πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά την άνοιξη του 2013, όταν η Ελένη ήταν στην Γ΄ τάξη του σχολείου της, το «Pink is Not a Color, it’s an Attitude», («Το ροζ δεν είναι χρώμα, είναι χαρακτήρας») εκτέθηκε στο διεθνές ιντερνετικό κοινό μέσω βίντεο κλιπ που γύρισε η ίδια στην παραλία της Εφταλούς, όπου μένει μόνιμα με την οικογένειά της. Ο διαγωνισμός έληξε το Μάρτιο της ίδιας χρονιάς, με την Ελένη και το «Ροζ» της να βγαίνουν πρώτοι μεταξύ χιλιάδων άλλων από όλο τον κόσμο, κάνοντας την ίδια, τους συμμαθητές και τους γονείς της, περήφανους.

Μαζί και τη λεσβιακή κοινωνία, αλλά και κόσμο από άλλες περιοχές της χώρας, αφού η είδηση έκανε το γύρο σε πολλά διαδικτυακά και αθηναϊκά Μέσα Ενημέρωσης. Συνολικά 1.250 παιδιά στην εφηβεία τους πήραν μέρος στο διαγωνισμό και η Ελένη, που αποφάσισε να πάρει μέρος μετά από προτροπή του πατέρα της, έπεσε κυριολεκτικά από τα …σύννεφα αφού, παρόλο που προς το τέλος του διαγωνισμού είχε αρχίσει να φαντάζεται την καλή κατάληξη που θα είχε για την ίδια, δεν περίμενε με τίποτα την πρώτη θέση.

Για την ίδια και τους συμμαθητές της ήταν μια «ομαδική» νίκη, αφού η Ελληνοβρετανίδα μαθήτρια το μοιράστηκε με κάθε τρόπο με τους συνομηλίκους της με τους οποίους συναντιόταν κάθε μέρα. Η ιδέα του δίσκου «Όλοι μου έλεγαν συγχαρητήρια», λέει η ίδια. «Η βράβευση αυτή με τίμησε όχι τόσο για το βραβείο, αλλά και μόνο για το ότι νίκησα, αλλά και για το ότι κατάφερα αυτό που ήθελα: να “τραβήξω” την προσοχή του κόσμου στο Μουσικό Σχολείο Μυτιλήνης και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, μαζί με αυτό κι εμείς οι μαθητές και οι καθηγητές μας. Και ήταν η αφορμή για να συνεχίσω να γράφω μουσική και τραγούδια».

Ήδη, από τον περασμένο Σεπτέμβριο και μετά τα «άπειρα» συγχαρητήρια του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου της και φυσικά του διδακτικού προσωπικού, αλλά και πολλών φίλων της, είχε σκεφτεί το επόμενο «πρότζεκτ» της.

Τη δημιουργία ενός προσωπικού δίσκου, του πρώτου και πολύ σημαντικού για μια 15χρονη μαθήτρια, αφού τους μήνες που μεσολάβησαν της βράβευσής της συνέχισε να γράφει, εμπνεόμενη από καταστάσεις, πράγματα που άκουγε κι έβλεπε και που τη συγκινούσαν, «they moved her», όπως θα έλεγε και στη μητρική της γλώσσα. Με στίχο για θέματα που αφορούν την ηλικία της, την εκπαίδευση, τα συναισθήματά της, την ίδια, τον κόσμο… Και πάλι, η παρότρυνση ήρθε από την οικογένεια και τους συμμαθητές της, με την αυτοπεποίθηση και τη ζωντάνια φυσικά και της ίδιας, που αποφάσισε να μοιραστεί τα νέα μουσικά «παιδιά» της – 10 μέχρι τότε στον αριθμό – με το ευρύ κοινό. Η ηχογράφηση καθυστέρησε λίγο αφού, από τις αρχές του έτους οπότε και την προόριζε η Ελένη για τη Μυτιλήνη, έφτασε τελικά να γίνει μέσα στο μήνα που μας πέρασε, στην καρδιά της Ευρώπης. Κι έτσι, συνολικά 12 τραγούδια γραμμένα αποκλειστικά από την ίδια, βρίσκονται πλέον σε ένα CD που, συμβολίζοντας τα 15 της χρόνια, ονομάζεται «15 Years». 

Η ηχογράφηση των εννέα ημερών

Στα μέσα του Ιουνίου, η ξανθούλα, νεαρή και γλυκιά δημιουργός, πήρε την αθωότητά της, την κιθάρα της, τις παρτιτούρες της και πολλή θετική ενέργεια, ταξίδεψε μαζί τους σε ένα αεροπλάνο κι έφτασε στο Αννόβερο της Γερμανίας, όπου επρόκειτο να γίνει η δουλειά επάνω στα τραγούδια της, με τη βοήθεια των μουσικών που είχαν βρεθεί και που θεωρήθηκαν ως οι πιο κατάλληλοι. Είχα επικοινωνία μαζί της πολλές φορές πριν φύγει, θέλοντας να υποστηρίξω όπως μπορούσα την προσπάθειά της, όντας επίσης τέως μαθήτρια του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης και – εκτός από δημοσιογράφος – μουσικός. Της ζήτησα να βγάλει όσες πιο πολλές φωτογραφίες μπορούσε από το στούντιο και τη διαμονή της στη Γερμανία. Και με την επιστροφή της, την παρακάλεσα να μου στείλει ένα συνοπτικό ημερολόγιο των όσων έζησε κι έκανε εκεί. Με είχε ήδη προλάβει. Το «μουσικό» ημερολόγιο των εννέα ημερών της Ελένης Κέμπσον το παραθέτω σχεδόν άθικτο, όπως εξάλλου ήθελα να είναι. Για να γνωρίσει όποιος διαβάσει αυτό το ρεπορτάζ, όσο καλύτερα γίνεται τη 15χρονη μαθήτρια και τα όνειρά της.

Πάμε λοιπόν στο Αννόβερο, μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Γερμανίας, με αφήγηση της ίδιας της Ελένης…

«1η ημέρα: Αρχικά φτάσαμε το βράδυ στο σπίτι όπου θα μέναμε, μετά από μια πολύωρη πορεία. Συζητήσαμε με τον Κάι, τον ιδιοκτήτη του σπιτιού όπου θα φιλοξενούμασταν και μέλος του συγκροτήματος και μετά από λίγες ώρες ξεκούρασης κατευθυνθήκαμε στο στούντιο, για μια πρώτη γνωριμία με το ίδιο και τον ιδιοκτήτη του. Την ίδια ώρα έφτασε κι ο ντράμερ του συγκροτήματος ο Demos. Μετά από τις συστάσεις και το στήσιμο των οργάνων αρχίσαμε τις ηχογραφήσεις. Έγιναν οι βασικές, για τρία τραγούδια.

2η ημέρα: Ξύπνημα, πρωινό και μετά στο στούντιο, όλη την ημέρα. Έγιναν ηχογραφήσεις άλλων τριών τραγουδιών. Ενδιάμεσα έγινε “διάλειμμα ” κι εξόρμηση σε έναν τοπικό “ζωολογικό κήπο”. Ο Ρόμπι ο ιδιοκτήτης του στούντιο λέει συνεχώς ότι τα τραγούδια μου είναι περίεργα και μου λέει να τα αλλάξω, νομίζω είναι απλά ο τρόπος του για να πει ότι είναι διαφορετικά. Προσωπικά μ’ αρέσουν πολύ, το ίδιο και σε όλους όσους τα έχουν ακούσει. Φυσικά, σε κάποια πράγματα που λέει συμφωνώ και τα αλλάζουμε, μα πρόκειται για μικρές αλλαγές, που δεν αλλάζουν το νόημα του τραγουδιού. Αυτό, δεν πρόκειται να το αλλάξω για κανέναν!

3η ημέρα: Ηχογράφηση άλλων τριών τραγουδιών. Όσο δύσκολα και να είναι τα πράγματα και οι ηχογραφήσεις, ξέρω ότι θα τα καταφέρουμε. Τ τραγούδια βγαίνουν “τέλεια”, το θέμα είναι όλο το στρες που φτιάχνεται σε κάθε τραγούδι επειδή το θέλω live χωρίς υπολογιστές να το παίζουμε εμείς οι ίδιοι, οι άνθρωποι (σ.σ. η αίσθηση του να ερμηνεύει η φωνή πάνω σε ήδη ηχογραφημένα όργανα, έχει μεγάλη διαφορά από την απευθείας ηχογράφηση, που εμπεριέχει όλα τα στοιχεία μιας ζωντανής συνεργασίας).

4η ημέρα: Ετοιμάστηκαν πλήρως άλλα δυο κομμάτια, έπειτα ακολούθησε βραδινό στο σπίτι, όπως κάθε μέρα, φτιαγμένο από την γιαγιά μου (σ.σ. η γιαγιά της, βρέθηκε επίσης στο Αννόβερο για να προσέχει την εγγονή της). Όσο περνάει ο χρόνος, οι μέρες γίνονται πιο μεγάλες κάθε μέρα στο στούντιο, αφού περνάμε εκεί 10 με 12 ώρες και κοιμόμαστε όσο προλαβαίνουμε. Το ωραίο είναι ότι, σε όλους όσους έχουν ακούσει τα τραγούδια, αυτά τους αρέσουν και στο καθέναν έχει “κολλήσει” ένα διαφορετικό, που σημαίνει ότι για κάθε άνθρωπο υπάρχει κι ένα τραγούδι μου που τον εμπνέει, τον χαρακτηρίζει.

5η ημέρα: Ηχογραφήθηκε το τελευταίο τραγούδι. Στη συνέχεια βγήκαμε έξω για φαγητό κι ακολούθησε επίσκεψη σε κατάστημα πώλησης μουσικών οργάνων. Όλα είναι έτοιμα, μένουν απλά λίγες διορθώσεις για τη Δευτέρα και το μάστερινγκ. Είμαι πολύ περήφανη για αυτό που καταφέραμε, όσο δύσκολο και να ήταν και νομίζω ότι χρειαζόμαστε πολύ αυτό το Σαββατοκύριακο για να ξεκουραστούμε. Ξεστήσαμε και τα ντραμς, είναι έτοιμα για να τα πάρει ο Demos την Κυριακή, όταν φύγει ξανά στην Ολλανδία.

6η μέρα: Πήγαμε μια βόλτα στην αγορά και μετά σε ένα μέρος όπου έπαιζαν, ζωντανά, συγκροτήματα, το ένα μετά το άλλο. Στο κέντρο του Αννόβερου έστησαν 30 σκηνές, με διάφορες μπάντες να παίζουν η μία μετά την άλλη σε κάθε σκηνή για ένα ολόκληρο 12ωρο. Είναι τέλεια γιατί, αν δεν σ’ αρέσει μια μπάντα, έχεις μόνο 10΄ περπάτημα μέχρι την επόμενη σκηνή.

7η μέρα: Αποχώρησε ο Demos κι εμείς πήγαμε για μπάρμπεκιου στο σπίτι της οικογένειας του οικοδεσπότη μας. Τα πράγματα ήταν πολύ περίεργα στα μαγαζιά σήμερα το πρωί, όλοι ήταν “στον κόσμο τους τρέχοντας από εδώ κι από εκεί, λες κι έτρεχαν για την ζωή τους. Άνθρωποι να σε χτυπάνε χωρίς να λένε “συγγνώμη”, να πετάνε πράγματα στο έδαφος, χωρίς να τα μαζεύουν. Προτιμώ το στούντιο, χίλιες φορές από αυτό.

8η ημέρα: Έγιναν με μεγάλο κόπο οι τελευταίες διορθώσεις στα κομμάτια. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν και είμαι τόσο χαρούμενη για όλα αυτά που καταφέραμε, όλοι έχουν χαλαρώσει επιτέλους και ακούνε τα τραγούδια μου ξανά και ξανά και ξανά λες και κάθε φορά που τα βάζουν, είναι η πρώτη φορά. Αν δεν τα ακούν στο στούντιο τα ακούνε στο σπίτι ή τα τραγουδάνε ή τα σφυρίζουν.

9η μέρα: Πραγματοποιήθηκε το mastering, η επιμέλεια ήχου κι έντασης οργάνων κλπ. Δώδεκα ώρες συνεχόμενες να βλέπουμε τις εντάσεις και τον τρόπο που θα μπούνε στο CD. Ακούσαμε και κάποια παλιά συγκροτήματα που ηχογραφήθηκαν στο στούντιο και ετοιμαζόμαστε για το ταξίδι αύριο. Επιστροφή στη Μυτιλήνη μέσω Βιέννης και …πίσω ξανά στο νησί μου». Επιστροφή στη Μυτιλήνη, εν αναμονή της κυκλοφορίας…

Το «Pink is not a Color, It’s an Attitude», έχει ήδη γίνει γνωστό και ιδιαίτερα αγαπητό στους περισσότερους συμμαθητές και συμμαθήτριες της Ελένης Τζην Κέμπσον, με τους στίχους του να τραγουδιούνται «by heart», απ’ έξω δηλαδή. Το ίδιο ισχύει πλέον και για κάποια από τα νέα της τραγούδια, που όλο το περασμένο διάστημα τραγουδιούνταν και στις αίθουσες και τους διαδρόμους του σχολείου, αλλά και σε συναυλίες που έδινε στη Μυτιλήνη με το ροκ σχολικό συγκρότημα «The Reapers», στο οποίο συμμετέχει.

Η αίσθηση με το που ήρθε η ιδέα της ηχογράφησης, ήταν «περίεργη» για τη νεαρή δημιουργό. Τι λέει η ίδια τώρα, μετά την ολοκλήρωση της προσπάθειάς της; «Θα μου λείψει πολύ το Αννόβερο και τα άτομα που γνώρισα εκεί, μα κυρίως οι εμπειρίες και οι γνώσεις που πήρα.

Όσο δύσκολο και να μας φαινόταν στην αρχή και ακόμη και να μην ήταν το … “τέλειο” CD που βγάλαμε, και μόνο για την εμπειρία, άξιζε η κάθε μέρα…».

Η Ελένη Τζην Κέμπσον (Elleni Jean Kempson) γεννήθηκε στην Αγγλία από πατέρα Άγγλο και μητέρα Ουαλή και ζει με την οικογένειά της στη Λέσβο και συγκεκριμένα στην περιοχή της Εφταλούς, τα τελευταία 14 χρόνια. Ασχολείται με τη μουσική από μικρή κι αυτός ήταν ένας λόγος που, παρά τη μεγάλη απόσταση, αποφάσισε να φοιτήσει στο Μουσικό Σχολείο Μυτιλήνης.

Ο πρώτος προσωπικός της δίσκος με τίτλο «15 Years»,πουκυκλοφορείαυτέςτιςημέρεςστηΜυτιλήνη, περιλαμβάνει 12 συνολικά τραγούδια με τίτλους: «Future», «Sea of sinners», «Fear of breath», «Σωστή αγάπη», «Blood suckers blood stop», «Breathing fire», «Sad sad news», «Mytilene», «Be unique», «Love is right» και «Teacher teacher».

Ήδη δύο κομμάτια της, τα «Blood suckers blood stop» και «Pink is not a color it’s an Attitude», παίζονταιεδώκαιμέρεςστοραδιοφωνικόσταθμόPop FM της πόλης.

Το εξώφυλλο του δίσκου βασίστηκε σε ιδέα του πατέρα της, ζωγραφίστηκε από την ίδια και συμβολίζει τα 15 της χρόνια. Τα τραγούδια της έχουν ήδη ανέβει στο iTunes, ενώ όποιος θέλει μπορεί να τα προμηθευτεί και από την προσωπική της ιστοσελίδα: http://ejk-music.weebly.com/. Η ίδια, εμπνέεται από πράγματα που έχει δει και νιώσει, από πράγματα που γίνονται στην καθημερινή ζωή και που, όπως λέει, «δεν έχουν φωνή». Στίχοι των τραγουδιών της που την εκφράζουν: «I’ m a queen, not a princess and I don’t need saving» («Είμαι μια βασίλισσα, όχι μια πριγκίπισσα και δεν χρειάζομαι σωτηρία» – από το τραγούδι «Unique») και «Ignorance can be educated, craziness can be medicated, but there is no cure for stupid» («Η άγνοια μπορεί να διδαχθεί, η τρέλα να δεχθεί φάρμακα, αλλά δεν υπάρχει θεραπεία για τη βλακεία» – από το τραγούδι «Teacher, Teacher»).