Μυτιλήνη: Διαδρομές σε απάνθρωπο κλίμα;

Γράφει η Βαρβαρα Γκιγκιλινη για την εφημερίδα ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Τα δέντρα (όπως και όλα τα φυτά) είναι πλεονεκτικοί οργανισμοί πάνω στη Γη. Παρόλη την ακινησία τους, που σ’ εμάς μπορεί να φαίνεται μειονέκτημα, έχουν τη δυνατότητα να τρέφονται με ανόργανα συστατικά και το μεγαλείο να τα «μετατρέπουν» σε οργανικά. Το Φυτικό Βασίλειο στηρίζει κατά 99% τη λειτουργία της βιόσφαιρας πάνω στον πλανήτη. Κανέναν δεν πειράζουν τα φυτά, αντιθέτως, ζουν ειρηνικά και προσφέρουν ενέργεια, διαμέσω της τροφής, σε όλα τα «κινούμενα» πλάσματα. Όσο μεγαλώνει ένα δέντρο προς τα πάνω, άλλο τόσο αναπτύσσεται προς τα κάτω. Ήλιος και αέρας από ψηλά, χώμα και βράχος που δαμάζεται και «εξευγενίζεται» από υπέδαφος σε ύλη ζώσα. Υπέροχο και μόνο να το διανοείται κανείς, έτσι που οι κλισέ εκφράσεις «Αγαπάτε το Δάσος» και «Αγαπάτε τα Άνθη» φαντάζουν τόσο φτωχές για τον συνειδητοποιημένο άνθρωπο.

Από την άλλη, ως «κορωνίδα της Δημιουργίας» έχουμε τον άνθρωπο. Άλλη ξύλινη έκφραση, …τούβλινης αντίληψης. Ο άνθρωπος. Αυτός ο σπουδαίος, αυτός ο μοναδικός, αυτός ο …καταστροφέας. Όσο «ανεβαίνει» ο άνθρωπος, τα ουράνια πεδία τον υποδέχονται για τις υπέροχες ιδιότητές του. Η κατανόησή του ανταμώνει την πηγή του πνεύματος, τη θέωση, το σβήσιμο μέσα στο θείο φως. Όσο κατεβαίνει, όμως, αντί να προσφέρει και κάτι, τέλος πάντων, μέσα από την αποδόμηση της ανθρωπιάς του, καταστρέφει την ειρήνη, τη ζωή, την αρμονία του παντός. Γίνεται το υπέρτατο κτήνος, που μοιράζει πόνο, πρωτίστως στον συνάνθρωπό του και μέγας κίνδυνος για την ίδια τη ζωή.

Εμείς είμαστε άνθρωποι και μπορούμε να εξελιχθούμε σε Ανθρώπους. Κοπιαστικό το μονοπάτι και γεμάτο …ξεστρατίσματα. Μην το πάμε σε θρησκευτικά, εξελικτικά και …μυστικιστικά ζητήματα, εδώ στο νησί μας με το ιδανικό μέγεθος πρωτεύουσας που διαθέτει, αν το δούμε περιβαλλοντικά το ζήτημα της ανθρωπιάς, μπορούμε τουλάχιστον, να μην είμαστε απάνθρωποι; Δεν θέλω, μοναδικέ μου αναγνώστη, να σε προβληματίσω σε υπαρξιακό επίπεδο, αυτό, αν θέλεις κάν’ το μόνος σου. Το «τετριμμένο και πεζό» επίπεδο της στήλης του Σίτυ Ινσπέξιον είναι καθαρά περιβαλλοντικό, λίγο στο φυσικό και περισσότερο στο ανθρωπογεννές περιβάλλον.

Όλα τούτα, βεβαίως, με στόχο στην ποιότητα ζωής και την εξέλιξη σε κάτι πιο …ανθρώπινο. Νά το, το είπα. Πάμε, λοιπόν, να ξεφύγουμε από τη μιζέρια και την απανθρωπιά, που υποβιβάζει το επίπεδο ζωής μας, ακόμα και ψυχικά. Καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί να υπάρχει «ανεβασμένο» επίπεδο ζωής αν δεν υπάρχει περίσσεμα της ανθρωπιάς. Το ρήμα, το ξέρεις: Νοιάζομαι!

Χωρίς την έγνοια του δυνατού ανθρώπου, του έχοντος την εξουσία, του πολεμιστή για τα κοινά, αλλά και του πολίτη που είναι συνειδητοποιημένος και προσδοκά και αγωνίζεται και πιέζει τους ιθύνοντες για το καλύτερο, μπορεί να υπάρξει εξέλιξη; Μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη οικονομική και πολιτιστική και άνοδος του βιοτικού επιπέδου και …καθετί καλό για έναν τόπο; Τι; Από μόνα τους θα βελτιώνονται τα πράγματα; Μιας και βρισκόμαστε στο πλάνο του ανθρωπογεννούς περιβάλλοντος, μέσα στο οικιστικό πλαίσιο, δηλαδή, καλό θα ήταν σήμερα να σκεφτούμε πόσο καλύτερη ή ευκολότερη έγινε η ζωή για συνανθρώπους μας που έχουν κινητικά προβλήματα. Ε, μάλλον πολύ γρήγορα θα καταλήξουμε στο ότι και οι αρχές και οι άλλοι πολίτες είμαστε βυθισμένοι στην αδιαφορία για τον πλησίον. (Σε παρακαλώ, μοναδικέ μου, μην σκεφτείς τη φιλανθρωπία ή όποια κίνηση συμπόνοιας. Εδώ εξετάζουμε κατα πόσον μεριμνούμε για περιβαλλοντικό δικαίωμα στην κυκλοφορία αυτών των συνανθρώπων μας.) Ας μην αναλωνώμαστε, λέω, μοναδικέ μου, στα χίλια δυο αρνητικά με τις παγίδες και την κακή κατασκευή τόσων και τόσων έργων που δυσκολεύουν τη ζωή όσων έχουν δυσκολία στην κίνηση, αλλά λίγα θα πρέπει ν’ αναφέρουμε για να μπούμε στο κλίμα. Κάνουν ράμπες, λένε, για διευκόλυση. Μα εκεί, αδερφέ μου, πρέπει να είσαι ο ίδιος ο Τζον Ράμπο για να τις διαβείς… 

Καλύτερα ορισμένες να τις αγνοήσεις και να κατεβείς από παραπέρα. Μην εστιαζόμαστε μόνον σε περιπτώσεις συνδημοτών μας ή επισκεπτών που χαρακτηρίζονται ως ΑμεΑ, γιατί το ίδιο δύσκολο είναι να τα βγάλει ο καθένας μας πέρα όταν έχει ένα πρόσκαιρο έστω …στραπάτσο, οι υπερήλικες, τα μικρά παιδιά, οι μάνες με τα βρεφικά αμαξίδια και …πάει λέγοντας. Έλα και πες μου πώς μπαίνεις από το ταμείο στην Πλαζ. Τι; Μόνο για «κορμιά» και «στυλάκια» είναι αυτό το αγαθό; Άσε την πλαϊνή πορτάρα. Μην ξεγελιέσαι. Τι θα κάνεις; Θα πάρεις τηλέφωνο να πεις ανοίχτε την πορτάρα κι έρχομαι; Και μετά; Πώς μπαίνεις μέσα στο νερό; Και το κυριότερο πώς βγαίνεις; Πήγα πέρυσι τον πεθερό μου και είδαμε και πάθαμε να τον βγάλουμε τον άνθρωπο. «Ας τον άφηνες μέσα».

Λέει η Λιόστρα Ε. που δεν τον έχει γνωρίσει τι άνθρωπος είναι. Πφ, κακίες… Αν πούμε για παιδικό αμαξίδιο στο από πάνω άλσος ή για το λεγόμενο «αναπηρικό», να χαρεί, βρε αδερφέ, κι ένας συνάνθρωπός μας λίγο πεύκο, καλύτερα να μην κρίνουμε την απανθρωπιά και την κακοτεχνία των προσβάσεων, αλλά την απανθρωπιά αυτών που έδωσαν πτυχίο στους κατασκευαστές και όσους παρέλαβαν το έργο. Παρακάτω. Καλή και αξιέπαινη η κατασκευή κιγκλιδώματος για τα σκαλιά του «Ρουσέλειου Θεάτρου». Ακόμα και για τις κυρίες με τακούνια, βοηθάει πολύ… Βλέπεις ότι υπάρχουν λεπτομέρειες που για χρόνια δεν τις φανταζόμαστε;

Ας γίνει και μια μικρή μόνον αναφορά για αρκετούς απάνθρωπους οδηγούς που παρκάρουν πάνω σε πεζοδρόμια και περάσματα πεζών, για μερικά ζωντόβολα που δεν αφήνουν χώρο με τα μηχανάκια ώστε να βγεις από ένα πεζοδρόμιο και περπατάς και …περπατάς, να βρεις …τρύπα, μην ξεχνάμε να αναφέρουμε και συγκεκριμένες πρακτικές του …αόρατου διαχειριστή που τοποθετώντας κάδους πάνω σε προσβάσεις, προσπαθεί να μετατρέψει ανύποπτους επισκέπτες της Μυτιλήνης – τουριστικούς πελάτες σε πραγματικά ΑμεΑ. Ως εδώ.

Χωρίς να εξετάζουμε μία μία τις περιπτώσεις ελλείψεων και παρεμπόδισης των συνανθρώπων και συμπολιτών μας από το να έχουν πλήρη κοινωνική συμμετοχή, θα μπορούσε να κατατεθεί, μοναδικέ μου, αν συμφωνείς κι εσύ, μια συγκεντρωτική και απλή πρόταση.

Έχοντας μανία με τα «έργα πιλότος» και έχοντας υπόψη την κοινή γνώση ότι για να δημιουργηθεί – χάριν του τουρισμού – μία πεζοπορική ή ποδηλατική ή πολιτιστική διαδρομή, αξιοποιούνται οι ανάλογοι επιστήμονες, προτείνω το παρακάτω: Να δημιουργηθεί στη Μυτιλήνη μία Ανθρωπιστική Διαδρομή, που θα λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες διάσχισης της πόλης από κάθε κάτοικο ή επισκέπτη που δεν έχει ικανότητες λοκατζή. Μία διαδρομούλα, άρχοντες ΕΣΠΑθάριοι, που δεν υπάρχει πουθενά στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Θα μπορούσαν πιλοτικά να εφαρμοστούν αρκετά χρήσιμα στοιχεία κατασκευής, από αυτά που υπάρχουν για τέτοιο σκοπό στις πόλεις και τα χωριά των …κουτόφραγκων. Μην πεις τίποτα, μοναδικέ μου, για κόστος. Δεν υπάρχει μεγάλη επιβάρυνση στο κόστος κατασκευής ενός καλομελετημένου πεζοδρομίου ή δέκα είκοσι μόνιμων διαβάσεων (που να μη σβήνουν που να πάρει…). Όπως δεν είναι δα και τίποτα τρομερό να δημιουργηθούν (κι άλλες) προσβάσεις σε κάθε μουσείο, θέατρο, αθλητικό χώρο, …εκκλησία, ε, κάποια τουαλέτα, κ.λπ.Αυτό που χρειάζεται και αναρωτιέμαι με τα όσα επιΘεωρούμε μέχρι σήμερα, προβληματίζομαι αν υπάρχει στον τόπο μας, είναι η ποιότητα στην κατασκευή, η φινέτσα, η προσοχή στη λεπτομέρεια και αρκετή δόση έγνοιας για τον μελλοντικό χρήστη. Αυτά που έχουν οι παραπάνω στις χώρες τους (που έτρωγαν βελανίδια την εποχή που εμείς ήδη είχαμε χολιστερίνη), είναι εμφανή στις κατασκευές τους.

Ευαισθησία, φινέτσα, πρωτοτυπία κι ανθρωπιά. Αυτά για τα οποία ένας καλός νοικοκύρης …κυνηγάει τους μαστόρους να προσέξουν στη …βίλα του. Αμαρτία δεν είναι να χρυσοπληρώνονται δημόσια έργα και να γίνονται …τριτοκοσμικά; Ή μήπως το Δημόσιο ποντάρει στην …οικονομία, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την ποιότητα για τον πολίτη; Άλλα όντως, δεν υπάρχει επιπλέον κόστος, επιπλέον γνώση της ποιότητας χρειάζεται. Εμείς που χτίσαμε …παρθενώνες, τι πάθαμε για να μην μπορούμε; Μια ζωή χοντράνθρωποι θα είμαστε;

Αυτή, λοιπόν, η Διαδρομή, αν πετύχει, θα μπορούσε να είναι ακόμα καιπροσελκυστικό θέμα για τουρίστες πελάτες που θα έχουν το πρόβλημα και θα …τους δίνεται η δυνατότητα. Αλλιώς, τι ρόλο βαράει μια Γαλάζια Σημαία, οι εκθειαστικοί έντυποι οδηγοί για το νησί, τα μνημεία και ο (παλιός) πολιτισμός, αν δεν προβάλλουμε και τον σύγχρονο ανθρωπιστικής χροιάς; Μια μικρή διαδρομή αρχικά στην πόλη και βλέπουμε σε ποια χωριά θα επεκτείνουμε το θέμα…Δάπεδο, προσβάσεις ανοιχτές, διακριτική σηματοδότηση, …ακόμα και αυστηρή αστυνόμευση.

Εξετάσαμε τα εμπόδια, (διήλθαμε νοητικά το κεφαλοτύρι της Προκυμαίας), ρίξαμε στο χαλί και κάτι απλό αλλά δυνατό και συνάμα …εκλεπτυσμένο στην υλοποίησή του. Τώρα, μοναδικέ μου, θα πρέπει να σφίξουμε την καρδιά και με αίσθημα ευθύνης να προσπαθήσουμε να ξεριζώσουμε από το μυαλό των αρμοδίων (και το δικό μας), των ειδικών και των ιθυνόντων, το στερεότυπο ότι κάθε πεζοδρόμιο πρέπει να δεντροφυτεύεται. Κάποτε που οι παππούδες με τις γιαγιάδες μας περπατούσανε πάνω στο οδόστρωμα, δεν κινδύνευαν. Σήμερα τα δέντρα εκείνα σε πολλά πεζοδρόμια, έχουν θεριέψει και μας εμποδίζουν να περπατήσουμε στη στενωσιά. Πόσο μάλλον εμποδίζουν τις παραπάνω κατηγορίες πεζών ή …επί τροχών. Διάβασες το θαυμασμό μου και την εκτίμησή μου στο δέντρο, όμως λυπάμαι …δεν θέλω να λυπηθώ με κανένα ξαφνικό σε συμπολίτη μας. Δεν πρέπει να φυτεύεται ή να υπάρχει δέντρο σε πεζοδρόμιο στενότερο από 2,5 μέτρα. Ας κάνουμε μια δοκιμή …στη νέα πιλοτική Διαδρομή (αλλά να μην αφήσουμε τις τρύπες, έτσι; με όσα βλέπω, για όλα τούτα φοβάμαι, μοναδικέ μου). Έτσι, για να μάθουμε να προβληματιζόμαστε με ζητήματα που δεν απαιτούν κόστος, αλλά προϋποθέτουν και παράγουν αξία.

Πηγή www.politikalesvos.gr