Το απέραντο κρεβάτι της Μυτιλήνης!
Δηλαδή πρέπει να ανεχτώ το μυτιληνιό
status quo των σχέσεων;
Δεν ξέρω ρε παιδιά αν είμαι πουριτανός
ή αν αυτός τέλος πάντων είναι ο σύγχρονος τρόπος αντίληψης των διαπροσωπικών
ερωτικών επαφών, αλλά εμένα δε με συγκινεί καθόλου. Αντιθέτως το βρίσκω εντελώς
κουλό και απείρως αλλοπρόσαλλο να έχω κρεβατωθεί με μια γυναίκα, να έχω
μοιραστεί τα χίλια μύρια όσα μαζί της, να έχω περάσει στιγμές έρωτος και άλλων
δαιμονίων πλάι της και να διατηρώ μ.χ. (μετά χωρισμόν) κοινωνικές επαφές
«υψηλού πολιτισμού» με την αφεντιά της. Τραγικό!
Και μην προτρέξει κανείς και μου πει
πως η αγάπη μένει, γιατί κάπου εδώ γελάει ο κόσμος. Προφανώς αυτή η «αγάπη» του
Πλάτωνα, το «αγαπάτε αλλήλους», το «αγάπα τον πλησίον σου» μένουν περισσότερο
από την αγάπη που μοιράστηκες με την ex. Την οποία, ναι, μπορείς να συνεχίσεις
να αγαπάς, αλλά hello, όχι να την περιφέρεις ως παλιό μπιμπελό στις νυν
γκόμενες και τους νυν φίλους! Αντιλαμβάνεστε, φυσικά, πως μιλώ μόνο για τις
σχέσεις. Μην παρεξηγηθώ. Αφήνω επίτηδες απ’ έξω τις «ξεπέτες», καθώς αυτές
στερούνται συναισθήματος και λοιπών… χαμηλόφωνων παθιασμένων ερωτόλογων. «Στις
ξεπέτες», σου λέει, «δεν προλαβαίνεις να αναπτύξεις σχέσεις εμπιστοσύνης».
Βρίσκομαι στη Λέσβο και νομίζω ότι είμαι σε κάποια γειτονιά της Στοκχόλμης.
Τέτοιος πολιτισμός πια;
Κάτσε ρε φίλε, πήδηξες. Ωραία. Έκανες
τη σχέση σου. Πάλι ωραία. Κι εσύ, κυρά μου, το χάρηκες το σεξ. Καλά έκανες.
Εξέφρασες και τα συναισθήματά σου. Και πάλι ορθώς. Στη συνέχεια δεν τα βρήκατε.
Κατανοητό. Όλα κάποτε τελειώνουν.
Αυτό που δεν κατανόησα ποτέ μου είναι
η κουλτούρα μετά το χωρισμό. «Αχ, τι κάνεις; Χαίρομαι πολύ που σε βλέπω».
Αντίδραση δια βοής. «Θυμάσαι που σε είχα ρίξει στο κρεβάτι και πηδιόμασταν σαν
τα ζώα;» Υπόκωφη σκέψη. «Μα κι εγώ δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι! Όλα καλά;»
Αντίδραση δια βοής. «Θυμάσαι κι εκείνο το καλοκαίρι στην Ερεσσό που το κάναμε ιεραποστολικά
στην άμμο βραδιάτικα;» Υπόκωφη σκέψη. Και οι φίλοι από δίπλα να σιγοψιθυρίζουν
το βίο και την πολιτεία των πρώην εραστών. Κάποτε είχα πει σε μια φίλη που, ως
ακάλεστος επισκέπτης, το culture της χτύπησε την πόρτα, «όταν φεύγεις από τη
Μυτιλήνη είναι σα να πέφτεις από το κρεβάτι σου».
Κι αν δεν καταλάβατε καλά, ναι, θεωρώ
τη Μυτιλήνη ένα μεγάλο κρεβάτι. Όχι πως αυτό είναι κακό, ούτε αρνούμαι πως
έβαλα κι εγώ το κεφάλι μου στο μαξιλάρι της ηδονής αυτής της πόλης. Φρόντισα,
όμως, το πρωί που έπρεπε να φύγω –γιατί είχε έρθει ο καιρός– να πάρω όλα μου τα
ρούχα και τα πράγματα και να φύγω κύριος, πριν πλακώσουν οι «Σειρήνες» του
προοδευτισμού και πηδήξουν ό,τι κι εγώ…
Κι αν η Κάρι Μπράντσο μέσα μας
επαναφέρει στο κρεβάτι τις σχέσεις της, όπως ο σελιδοδείκτης μάς επαναφέρει στη
σελίδα που είχαμε μείνει, το συναίσθημα ευτελίζεται και χάνει την ουσία του,
όταν το ανασύρεις από τα βάθη του ωκεανού σου, όπου έχουν κολυμπήσει άλλοι
έρωτες, άλλες αγάπες, άλλα πάθη. Βέβαια,
καταλαβαίνω πως πολλοί από εσάς δεν
ενστερνίζεστε τη μανία μου να μη γουστάρω οποιουδήποτε είδους post επαφή με τις
ex, όπως επίσης πολλοί και πολλές από εσάς αδυνατείτε να αποφεύγετε τις
προηγούμενες σχέσεις σας, αφού, όπως φίλη Μυτιληνιά μου εκμυστηρεύτηκε «Ένα
νησί είναι. Με αυτούς μεγαλώσαμε, αυτούς ξέρουμε, αυτούς εμπιστευόμαστε, με
αυτούς πηδιόμαστε…» So the fucking show must go on…
Άρθρο από foititelia.gr
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ