Νέο μέλος της ΚΕ ΔΗΜΑΡ ο Γιάννης Σπιλάνης

Το 2ο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς ολοκληρώθηκε στις 15 Δεκέμβρη με την υιοθέτηση των επικαιροποιημένων θέσεων σχετικά με όλα τα κρίσιμα θέματα που απασχολούν τη χώρα, τη πολιτική συμμαχιών και τη στρατηγική για τη κάθοδο στις επερχόμενες ευρωεκλογές με συντριπτική πλειοψηφία.

Επίσης ανανεώθηκε η εμπιστοσύνη των μελών του κόμματος στο πρόσωπο του προέδρου Φ.Κουβέλη, ενώ εξελέγη και η νέα Κεντρική Επιτροπή. Μεταξύ των νέων μελών της ΚΕ είναι και ο Γ.Σπιλάνης, μέλος της τετραμελούς αντιπροσωπίας της Λέσβου στο Συνέδριο.

Η ομιλία του Γ.Σπιλάνη στο συνέδριο

Η συζήτηση για την έξοδο από τη κρίση έχει εγκλωβιστεί στα πρόσωπα και στη βελτίωση της διαχείρισης, τη στιγμή που η απαίτηση της πλειοψηφίας των πολιτών αλλά και η παρούσα κατάσταση απαιτεί «τα πράγματα να γίνονται αλλιώς» με άλλη πολιτική. Αυτό αποτελεί προϋπόθεση για την όποια προεκλογική συμπόρευση. Πρέπει να διευκρινιστεί ότι η προεκλογική συμπόρευση είναι εθελοντική και προϋποθέτει κοινές απόψεις σε μια σειρά κρίσιμα θέματα, ενώ η όποια μετεκλογική συνεργασία «επιβάλλεται» από το εκλογικό αποτέλεσμα και μπορεί να γίνει μεταξύ ανομοιογενών πολιτικών χώρων με βάση μια συμφωνία με βάση εκατέρωθεν συμβιβασμούς.

Η πολιτική προεκλογικών συνεργασιών απαιτεί να υπάρξει σαφής τοποθέτηση σε κρίσιμα θέματα όπως:

α) τη διαφάνεια και η ουσιαστική λειτουργία των θεσμών και του πολιτικού συστήματος με περιορισμένες θητείες, χωρίς προνόμια και «συντάξεις», χωρίς «μπόνους» και άλλες εκλογικές ρυθμίσεις που παραμορφώνουν τη λαϊκή ετυμηγορία.

β) την αποτελεσματικότητα στη λειτουργία του κράτους και της αυτοδιοίκησης μακριά από σπατάλη, διαφθορά, πελατειακές σχέσεις αλλά στην υπηρεσία των πολιτών και της υγιούς επιχειρηματικότητας μέσα από μια ουσιαστική μεταρρύθμιση δομών, αξιολόγηση και αξιοκρατία. Για τα παραπάνω χρειάζεται ένας νέος τρόπος διαφανούς νομοθέτησης που θα αντικαταστήσει την σημερινή γραφειοκρατική, αδιαφανή, αναποτελεσματική  και αποσπασματική πολυνομία που υποθάλπει τη συναλλαγή αντί να στηρίζει την δημιουργικότητα.

γ) την αποτελεσματική λειτουργία των κρίσιμων τομέων της παιδείας, της υγείας, των μεταφορών, της ενέργειας, της ύδρευσης και γενικά όλων των Υπηρεσιών Δημοσίου Συμφέροντος με υποδομές που ανήκουν στο κράτος και ρυθμιστικές αρχές που θα φροντίζουν, αξιολογώντας τη λειτουργία τους, στην εξυπηρέτηση των χρηστών και του δημόσιου συμφέροντος και όχι των ποικιλώνυμων συμφερόντων που παρασιτούν επ’αυτών. 

δ) τη δικαιοσύνη στο φορολογικό σύστημα που δεν θα συνεχίζει να αφήνει στο απυρόβλητο τους γνωστούς-άγνωστους της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, της φοροκλοπής και των off-shore, των καταθέσεων στο εξωτερικό και των χρεών στο εσωτερικό, συλλαμβάνοντας τελικά μόνο όσους δεν μπορούν ή δεν πρόλαβαν να «κρυφτούν».

ε) την ανατροπή στο αναπτυξιακό μοντέλο που δεν μπορεί να βασίζεται σε εσωστρεφείς επιχειρήσεις που είτε θα επιβιώνουν χάρη μιας «πλαστικής» εσωτερικής ζήτησης και των δανεικών κρατικών πόρων, είτε θα είναι ανταγωνιστικές βασισμένες σε χαμηλά μεροκάματα και στην εκποίηση του φυσικού πλούτου και του εθνικού κεφαλαίου. Χρειάζεται ένα μοντέλο που θα προωθεί εξωστρεφείς κλάδους που θα αξιοποιούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, τους υπάρχοντες πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό κατευθύνοντας τους δημόσιους πόρους σε επενδύσεις που θα αξιοποιούν το ανθρώπινο κεφάλαιο αναβαθμίζοντας το μέσα από την εκπαίδευση και την έρευνα, αλλά και στις αναγκαίες υποδομές υπηρετώντας με συνέπεια την έννοια της βιώσιμης ανάπτυξης πάνω στο τρίπτυχο «οικονομική αποτελεσματικότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και περιβαλλοντική διατήρηση». Τέλος ο αναπτυξιακός σχεδιασμός πρέπει να είναι ολοκληρωμένος και να έχει χωρική διάσταση ενώ η υλοποίηση του να είναι αποκεντρωμένη. Μέχρι σήμερα ο όποιος σχεδιασμός έγινε δεν έλαβε υπόψη του ότι δεν έχουμε μια χώρα με ομοιογενή χαρακτηριστικά. Υπάρχουν πρακτικά τέσσερεις μεγάλες γεωγραφικές ενότητες, «τέσσερεις Ελλάδες»: η αστική, η αγροτική, η ορεινή και η νησιωτική. Παράλληλα το πελατειακό κράτος διατήρησε όλες τις αποφάσεις, μικρές και μεγάλες, για προφανείς λόγους στο κέντρο. Αυτό πρέπει να τελειώσει καθιστώντας υπεύθυνους τους αιρετούς της αυτοδιοίκησης.

στ) τον ορθολογισμό και την διαφάνεια στην κοινωνική πολιτική που θα εστιάζεται τόσο στην στήριξη των πραγματικά αδυνάτων και των κοινωνικά αποκλεισμένων παρέχοντας τους ένα πραγματικό δίχτυ προστασίας αλλά και τα εργαλεία εκείνα που θα τους βοηθήσουν να βγουν από τη περιθωριοποίηση και τη φτώχεια. Όχι στη κοροϊδία της πελατειακής και θνησιγενούς «κοινωνικής εργασίας», ναι στην «κοινωνική οικονομία» με βάση νέα προσόντα που θα αποκτηθούν μέσα από το σχέδιο δια βίου μάθησης και της νέας κουλτούρας αξιοποίησης των κοινών πόρων.

ζ) την αλλαγή της πορείας της Ευρώπης που θα στοχεύει στη πραγματική οικονομική, κοινωνική και χωρική σύγκλιση, στην αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών και μεταξύ των πολιτών για βιώσιμη χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη. Την στήριξη σε μια άλλη Ευρώπη, με θεσμούς με ισχυρή νομιμοποίηση, χωρίς δογματική προσήλωση στις πολιτικές λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης για επίτευξη ανταγωνιστικών συνθηκών και στην ανεξέλεγκτη δράση του χρηματοπιστωτικού τομέα και των off-shore εταιρειών για τη συσσώρευση ανεξέλεγκτων (και σε μεγάλο βαθμό παράνομων) κερδών.

Ερώτημα: Πως αντιμετωπίζεται η σημερινή δυστοκία στη συσπείρωση των δυνάμεων που θέλουν τις αλλαγές όπως τις περιγράψαμε; Η εξωστρέφεια είναι η μόνη λύση. Εχουμε τη δύναμη να προτείνουμε στη κοινωνία, τις ριζικές μεταρρυθμίσεις τις αλλαγές σε βάθος που έχει ανάγκη η χώρα τόσο σε ευρωπαϊκό επίπεδο όσο και στο εσωτερικό μέτωπο.

Άποψη μας είναι ότι οι επόμενες εκλογέςκαι ειδικά οι αυτοδιοικητικές πρώτου και δεύτερου βαθμού προσφέρονται για να επιχειρηθούν συμπράξεις πάνω σε φερέγγυα πρόσωπα που έχουν επιδείξει αξία, ανοιχτό μυαλό και ανιδιοτέλεια και ώστε να συμπορευθούμε με βάση τις γενικές αρχές που αναφέραμε προηγούμενα για την αντιμετώπιση των τοπικών προβλημάτων με όραμα, στρατηγική και σχέδιο για την επίτευξη πραγματικά βιώσιμης ανάπτυξης με οικονομική αποτελεσματικότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και περιβαλλοντική διατήρηση. Η κοινωνία δεν ζητά απλά να βελτιώσουμε τη διαχείριση με το υπάρχον πλαίσιο και τα γνωστά φθαρμένα πρόσωπα. Ζητά να αλλάξουμε αρχές, πλαίσιο, κανόνες λειτουργίας και στόχευση. Επομένως τα πρόσωπα που έχουν δείξει στη πράξη πως δεν έχουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά αφού δεν ασπάζονται τις θεμελιώδεις αρχές μας πρέπει να αποκλείονται από τις συνεργασίες.

Χρειαζόμαστε προοδευτική πολιτική με σταθερές και ξεκάθαρες αρχές και καθαρά πρόσωπα «για να γίνουν τα πράγματα αλλιώς».

Γιάννης Σπιλάνης

Επ. Καθηγητής Παν. Αιγαίου

Μυτιλήνη 14 Δεκ 2013