Τι δουλειά έχει η κρίση με την βία στα σχολεία;… Άστοχη ανακοίνωση της ΕΛΜΕ Λέσβου

Σχετικά με το περιστατικό σχολικής βίας που σημειώθηκε σε σχολείο του νησιού μας και έγινε γνωστό πριν λίγες ημέρες, το Δ.Σ. της Ε.Λ.Μ.Ε. Λέσβου έχει να παρατηρήσει τα εξής:

Αν μείνουμε μόνο στην- αυτονόητη- τιμωρία των μαθητών που συμμετείχαν στο επεισό-διο και στον καταλογισμό των όποιων ευθυνών υπάρχουν σε άλλα μέλη της εκπαιδευτι-κής κοινότητας (γονείς, εκπαιδευτικούς κ.λπ.) θα δούμε μόνο το «δέντρο» και θα χάσου-με το «δάσος» του προβλήματος που υπάρχει.
Η νεολαία βιώνει σήμερα μια σειρά από προβλήματα: ένα οικογενειακό-κοινωνικό περι-βάλλον με μεγάλα οικονομικά προβλήματα, ένα δημόσιο σχολείο απαξιωμένο και ασφυκτικό, μια εργασιακή προοπτική δυσοίωνη, ένα πολιτισμικό περιβάλλον φτωχό, διαπροσωπικές σχέσεις καθορισμένες από τα κυρίαρχα αρνητικά καταναλωτικά πρότυπα.
Μέσα στις σημερινές συνθήκες της κρίσης όλα τα παραπάνω μεγεθύνονται. Στην πραγ-ματικότητα, η βία που εμφανίζεται ολοένα και πιο συχνά μέσα στα σχολεία αντικατο-πτρίζει την αυξανόμενη βία μέσα στην κοινωνία. Μέσα στη μνημονιακή λαίλαπα που ζούμε όλες οι αξίες που συγκροτούσαν την κοινωνία των προηγούμενων δεκαετιών υπο-βαθμίζονται, απαξιώνονται… Παιδεία, υγεία, πολιτισμός, κοινωνικά δικαιώματα γίνονται εμπόρευμα. Η τέχνη εξοβελίζεται από την καθημερινότητα και συνδέεται αποκλειστικά με το κέρδος του κεφαλαίου. Η μισαλλοδοξία, ο σεξισμός, ο ρατσισμός, ο κοινωνικός δαρβινισμός διαχέονται όχι μόνο μέσα από τη δράση της φασιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής αλλά και από το νομιμόφρον πολιτειακό σύστημα και τους θεσμούς του, από το ίδιο το «συνταγματικό τόξο». Αυτή είναι η «κουλτούρα» και οι «αξίες» που λαμβάνει σήμερα ο νέος άνθρωπος.
Ένα καταξιωμένο δημόσιο δωδεκάχρονο σχολείο, με όλα τα παιδιά μέσα σε αυτό, θα μπορούσε να συμβάλει ώστε να αμβλυνθούν ή και να ξεπεραστούν κάποια από τα παρα-πάνω εμπόδια για την ψυχοσωματική και πνευματική ανάπτυξη των μαθητών, να τους ανοίξει δρόμους και προοπτικές, να τους εγγράψει χρήσιμες εμπειρίες και αισθήματα, κό-ντρα στα κυρίαρχα αρνητικά πρότυπα.
Η επίθεση όμως που έχει δεχτεί τα τελευταία χρόνια το δημόσιο σχολείο έχει αρνητικές συνέπειες και για τον παραπάνω ρόλο που οφείλει αυτό να παίξει. Η αποψίλωση του δημόσιου σχολείου από το έμψυχο δυναμικό του (30% μείωση προσωπικού μέσα σε τρία χρόνια), η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών (αύξηση διδακτικού ωραρίου, διεύρυνση ελαστικών σχέσεων εργασίας, υποχρεωτικές μετακινήσεις κ.λπ.), η διάλυση ή η απουσία περιφερειακών σχολικών υποδομών στήριξης μαθητών με ιδιαίτερα προβλήματα (συμβουλευτικοί σταθμοί, γραφεία ψυχολόγων κ.λπ.), η θέσπιση ενός «νέου» σχολείου με έμφαση στις εξετάσεις και στον ανταγωνισμό και η φροντιστηριοποίησή του, η απαξίωση των ανθρωπιστικών σπουδών, οι οποίες μπορούν να εμπνεύσουν πρότυπα θετικής συμπεριφοράς, η απουσία σεξουαλικής αγωγής, είναι προϋποθέσεις ικανές, δυ-στυχώς, για να επιτρέψουν φαινόμενα βίας όπως το παραπάνω.
Για να το πούμε και πιο απλά: ένας εκπαιδευτικός που δουλεύει όλη μέρα για να είναι συνεπής με το διευρυμένο διδακτικό του πρόγραμμα, που διδάσκει σε τάξεις με τριάντα μαθητές, που πηγαίνει σε δύο και τρία σχολεία για να συμπληρώσει ωράριο, που τρέχει για να καλύψει την ύλη για τις εξετάσεις, που δεν ξέρει σε ποιο σχολείο θα δουλεύει την επόμενη χρονιά- και αν θα έχει δουλειά- δεν μπορεί να αναπτύξει στοιχειωδώς σοβαρή παιδαγωγική σχέση με τους μαθητές του, ούτε να έχει επαφή και επικοινωνία με αυτούς και τις οικογένειές τους.
Η σχολική βία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά, αν δεν αντιμετωπιστεί η βία που αντιμετωπίζουμε καθημερινά στη ζωή μας, μια βία που προκαλείται από την τεράστια επίθεση που δέχεται σήμερα η εργαζόμενη πλειοψηφία από τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Η πάλη ενάντια στη σχολική βία και την αντικοινωνική συμπεριφορά πάει μαζί με την πάλη για ένα δημόσιο δωδεκάχρονο σχολείο για όλους τους μαθητές, πάει μαζί με την πάλη για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, μαζί με την πάλη για την επικράτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της ισότητας, απέναντι στην κοινωνική βαρβαρότητα.