Ρεπορτάζ L.P: Το Κάστρο Μυτιλήνης αποδείχτηκε μικρό για να χωρέσει την συναυλία του Γ. Χαρούλη (Φώτο, Βίντεο)

 Πολύ μεγάλη επιτυχία είχε η χθεσινή συναυλία του Γιάννη Χαρούλη στην Μυτιλήνη..
Ήταν η μεγαλύτερη φετινή συναυλία σε παλμό και κόσμο που έγινε στο νησί ακόμα και από αυτήν του Βέρτη..

Γέμισε από 3.500 κόσμο το Θέατρο Κάστρου Μυτιλήνης και ο καλλιτέχνης με το συγκρότημά του, την όμορφη αισθαντική φωνή, το λαούτο του και την ευγενική του παρουσία, κατάφερε να σαγηνεύσει και να ενθουσιάσει τα "κοπέλια".

Ανηφορίζεις προς το Κάστρο Μυτιλήνης και αναρωτιέσαι τι διαφορετικό μπορεί να δεις αυτή τη φορά. Αφού όλα στα έχει δείξει αυτός ο άνθρωπος, τι παραπάνω να κρύβει για κάθε επόμενη αντάμωση;

Περιμένεις και επιφυλάσσεσαι.

Και ξεκινά.

Και διαγράφεις κάθε επιφύλαξη και μεγαλύτερη ικανοποίηση από αυτή δεν υπάρχει. Χωρίς εισαγωγές φαντασμαγορικές, με μια a capella ερμηνεία καρατίων αμέτρητων. Όχι μόνο για την τεχνική αρτιότητα, αλλά γι’ αυτήν την ψυχή, που λες και βρήκε και κλείστηκε πεισματικά στις λέξεις του.
Η φωτιά του, η διάθεση, η ενέργεια όλου του κόσμου συγκεντρώθηκε κάτω από την επιβλητικότητα των Βράχων και σκάει σα βόμβα ανά δευτερόλεπτο. 

Με το ένα τραγούδι να διαδέχεται το άλλο και τον κόσμο να δείχνει με κάθε τρόπο την έμπρακτη σύμπραξη του. Μια σύμπραξη, που κουμπώνει σε όλα τα επίπεδα και μας πηγαίνει όλους ένα βήμα παραπέρα. Εκεί, που το συναίσθημα υπάρχει ανενδοίαστα. Σε αυτούς τους τόπους τους μαγεμένους, λοιπόν, σε ένα «Χειμωνανθό», σε ένα «Έλα πάρε με», σε έναν «Ακροβάτη», σε ένα «Ξενύχτησα στην πόρτα σου», σε κάποιες «Μαγγανείες», σε ένα «η Ρόζα η ναζιάρα», σε ένα «Εγώ δεν είμαι ποιητής» τα αρώματα μιας υπέροχης παράδοσης βρίσκουν το «καινούριο» στο δρόμο τους και το αγκαλιάζουν, φτιάχνοντας ένα αποτέλεσμα εξαιρετικό. Αποτέλεσμα όχι μόνο αρμονικό, αλλά και αναγκαίας ύπαρξης, μιας και ο Χαρούλης καταφέρνει να χτίζει τις γέφυρες ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν με τα πιο απλά υλικά. Με μια ηλεκτρική κιθάρα, που μοιράζεται τη σκηνή μαζί με ένα κλαρίνο και ένα λαούτο, με το στίχο του, που δείχνει το άχρονο του συναισθήματος και με την ίδια του τη φυσική παρουσία, που αποτελεί ζωντανή απόδειξη.

Στέκεται πάνω στη σκηνή κι εσύ τον αισθάνεσαι ακριβώς δίπλα σου.

Τελικά, είναι παντού. Είναι ο διπλανός σου, που σιγοψιθυρίζει προσπαθώντας να πετύχει την κρητική προφορά, είναι η κοπέλα, που χορεύει ακριβώς μπροστά σου με αστείρευτο κέφι, είναι η παρέα, που έχει σκαρφαλώσει πάνω στους βράχους, είναι κι εσύ, που με όλη σου τη δύναμη εκσφενδονίζεις στίχους.
Αυτήν την άδολη αγάπη, που βλέπεις, άλλωστε, στο πρόσωπό του, αυτήν τη βαθειά χαρά, αυτήν τη γλύκα, δεν την αλλάζεις με τίποτα! 

Και αυτή η «αγωνία» του για να δει το φεγγάρι, που κρύβεται και αυτή η ειλικρίνειά του, όταν μας αποκαλεί «παρέα» και πίνει στην υγεία μας...

Γι’ αυτό, αυτή η γιορτή δεν έχει σταματημό. Κανείς δε συμφωνεί με το τέλος της. Το πρωί να έφθανε, στοίχημα σου βάζω πως αυτές οι χιλιάδες κόσμου θα έμεναν εκεί, εάν το μικρόφωνο συνέχιζε να είναι ανοιχτό.

Κι έτσι, αυτή η γιορτή, όντως δεν τελείωσε ποτέ. Συνεχίστηκε στις παρέες, που κατηφόριζαν και έφτιαχναν κομπανίες και τραγουδούσαν δυνατά στο δρόμο, για να βρουν το χαμένο μας φως...

Πηγή κειμένου musicity.gr

Ρεπορτάζ- Επιμέλεια Στεφάνου Γεώργιος

Φώτο- Βίντεο Σταύρος Μαντατής