Ρεπορτάζ L.P: Η ιστορία δύο πακιστανών.. «Από το Πακιστάν στην Μυτιλήνη»

Τους συνάντησα στην Πλατεία Σαπφούς .Ήταν μεσημέρι και η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική λόγω ζέστης.

Οι δύο μετανάστες προσπαθούσαν να πουλήσουν κάτι από τα μικροπράγματά τους , μήπως καταφέρουν και πληρώσουν το φαγητό τους . Ο ένας δεν καταλάβαινε καλά τα ελληνικά αλλά ήταν πολύ ευγενικός και συνεργάσιμος . Ο άλλος ήθελε κι αυτός να μου ανοίξει την καρδιά του και να με βοηθήσει να γράψω αυτό το άρθρο. Στα μάτια τους είδα τη ζεστασιά που έψαχνα στους ανθρώπους. Άνθρωποι αληθινοί, πονεμένοι και κυρίως χωρίς τα σημάδια του ρατσισμού στις καρδιές τους. Παρακάτω ακολουθούν οι διάλογοι μας.

Συνέντευξη- Ρεπορτάζ Ξένια Καραμάνου (Αρθρογράφος-Υπεύθυνη καλλιτεχνικών και ψυχαγωγικών θεμάτων- Ρεπόρτερ στο LesvosPost.com)

Μιλάνε ο Ομεράλι και ο Ζουμπέρ

*Όπου

Ξ.Κ Ξένια Καραμάνου

Ομεράλι

Ξ.Κ Γεια!

-Γεια!

Ξ.Κ Πώς σε λένε;

-Ομέραλι.

Ξ.Κ Από πού είσαι; -

-Πακιστάν

Ξ.Κ Τι γλώσσα μιλάς ;

-(το Πακιστάν έχει διάφορες ) -Ξέρω και Χίντι

Ξ.Κ Εδώ πότε ήρθες;

-Πριν δύο χρόνια.

Ξ.Κ Πώς;

-Με βάρκα. Πήγα στην Αθήνα και μετά εδώ.

Ξ.Κ Πώς είναι εδώ;

-Δεν έχει δουλειά.

Ξ.Κ Πώς ζεις;

-Με λίγα λεφτά για φαί.

Ξ.Κ Θα γυρίσεις πίσω;

-Όχι. Στο Πακιστάν είναι δύσκολα. Έχουμε πολλά προβλήματα. Και ειδικά ο παππούς μου

Ξ.Κ Πώς είναι η κατάσταση εκεί;

-Εκεί όλες οι θρησκείες ζουν μαζί, καλά.

Ζουμπέρ

Ξ.Κ Εσένα πώς σε λένε;

-Ζουμπέρ.

Ξ.Κ Και πότε ήρθες εδώ;

-Πριν τρία χρόνια.

Ξ.Κ Τι θα κάνεις στο μέλλον;

-Θα πάω Νορβηγία, γιατί εδώ δεν έχει δουλειά.

Ξ.Κ Πώς θα πας εκεί;

-Με τα πόδια.

Ξ.Κ Κι εδώ έτσι ήρθες;

-Ναι.

Ξ.Κ Πόσο καιρό περπατούσες για να φτάσεις;

-Τρεις μήνες . Σταματούσα κιόλας .

Ξ.Κ Πώς έμαθες την Ελλάδα;

-Είχα ένα φίλο εδώ αλλά μόλις ήρθα έφυγε πίσω.

Ξ.Κ Έχεις αφήσει οικογένεια πίσω; Δε σου λείπει;

-Έχω αφήσει πίσω , ναι. Αλλά δε μου λείπει , δεν έχω πρόβλημα. Δε θέλω να γυρίσω γι ΄ αυτό.

Ξ.Κ Εδώ πώς τα βλέπεις τα πράγματα;

-Εδώ είναι χάλια.

Ξ.Κ Τη Νορβηγία πως τη βρήκες;

-Την είδα στο internet. Αλλά έχει κρύο. -Δεν έχει και ήλιο. -Δεν με νοιάζει. Εκεί θα ασπρίσω.

Κι έτσι μετά τη χιουμοριστική του δήλωση, τους χαιρέτησα και χωριστήκαμε. Τους είδα να απομακρύνονται φορτωμένοι και να συζητάνε. Μετά μπήκαν σε ένα μαγαζί και τους έχασα. Εγώ τους ευχαριστώ για την πολύτιμη εξομολόγησή τους και δεν τους είδα στιγμή σαν σκουρόχρωμους αλλά σαν συμπολίτες. Ίσως έτσι να είναι καλύτερα και για εμάς. Ίσως αν απαλλαγούμε από τα στερεότυπα της κοινωνίας να εκτιμήσουμε καλύτερα τους ανθρώπους γύρω μας καθώς και αυτά που μας προσφέρουν με την ύπαρξή τους.