Ράνια Θρασκιά: “Ας συνάψουμε επιτέλους ειρήνη με τον εαυτό μας”-ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΜΟΝΟ ΣΤΟ L.P
Ο λόγος για τη Ράνια Θρασκιά, που έδωσε το φιλί της ζωής στην τηλεοπτική εκπομπή, που αποτέλεσε έμπνευση για να μεταφέρει στο χαρτί τις αληθινές ιστορίες ανθρώπων, που άνοιξαν την καρδιά τους σε όλους εμάς με έναν και μοναδικό σκοπό: “Να κοιτάξουμε επιτέλους μπροστά”, με διάθεση αλλαγής, άνεμο ανανέωσης, πάθος για δημιουργία, εκπλήρωση των μεγαλύτερών μας ονείρων και τη συνειδητή κατάκτηση της πολυπόθητης αυτογνωσίας. Γιατί “μόνο μέσα από την αποδοχή του εαυτού μας είναι εφικτό να βρούμε το δρόμο προς αυτόν”, όπως χαρακτηριστικά μας δηλώνει η ίδια, στη συνέντευξη που παραχώρησε αποκλειστικά στο LesvosPost.com
Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά, Δημοσιογράφο και Υπεύθυνη Συνεντεύξεων του L.P.
Οπού:
Β.Κ Βίκυ Καλοφωτιά
Ρ.Θ Ράνια Θρασκιά
Β.Κ Η πρώτη σας συγγραφική δημιουργία με τον τίτλο “Κοιτάω μπροστά”, θα
μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό συναισθημάτων, εικόνων,
σκέψεων και ιστοριών που αγγίζουν κατευθείαν την καρδιά. Πώς σας γεννήθηκε η
ιδέα για τη συγγραφή του και ποιό είναι το στοιχείο που συνδέει μεταξύ τους
όλους τους πρωταγωνιστές που περιλαμβάνονται στις σελίδες του;
Ρ.Θ Την περίοδο που έκανα την ομώνυμη
τηλεοπτική εκπομπή, συνειδητοποίησα ότι μου ανοίχτηκε ένας νέος τρόπος
επικοινωνίας με τον κόσμο, μέσα από τις αφηγήσεις των ανθρώπων που μας
εμπιστεύονταν και μοιράζονταν μαζί μας τις προσωπικές τους ιστορίες και τα
βιώματά τους. Έτσι λοιπόν, στη συνέχεια, θέλησα να μεταφέρω και γραπτά τις
ιδιαίτερες αυτές εμπειρίες με τη μορφή ενός βιβλίου, στοχεύοντας πάντα στη
διατήρηση της αλήθειας των όσων μας μετέφεραν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μέσα από
τις ιστορίες τους, οι οποίες θα μπορούσαν ενδεχομένως να αποτελέσουν το έναυσμα
για να “κοιτάξουν μπροστά” και άλλοι άνθρωποι. Οι πρωταγωνιστές του βιβλίου
συνδέονται μεταξύ τους από εμένα, έτσι ώστε αφενός να αποτελέσουν αφορμή για να
μιλήσουμε για όλα αυτά τα θέματα που παρουσιάζονται μέσα στις σελίδες του-που
σαφώς αφορούν όλους μας-και αφετέρου να κινητοποιήσουν περαιτέρω και τη σκέψη
μας για να προχωρήσουμε στη ζωή μας.
Β.Κ Λένε ότι “στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται”, όπως επίσης και
“ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω”. Με γνώμονα αυτές τις δύο ρήσεις
υπάρχουν αγάπες απαγορευμένες και πεδία μάχης στον έρωτα; Ποιός είναι αυτός που
είναι σε θέση και δικαιούται να κρίνει τη μορφή της αγάπης μεταξύ δύο ανθρώπων;
Ρ.Θ Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα πλαίσια
μέσα στα οποία μπορεί να αναπτυχθεί ένας έρωτας και μια αγάπη και όταν δύο
άνθρωποι είναι ενήλικοι και συνειδητοποιημένοι, είναι στη διακριτική ευχέρεια
του καθενός να ζήσει ακόμη και στα άκρα τα πολύτιμα αυτά συναισθήματα με τον
τρόπο που κρίνει ότι τον εκφράζει πληρέστερα. Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στον
έρωτα. Υπάρχει όμως ένα αυστηρό όριο σε αυτή την παραδοχή και σε αυτό ακριβώς
το σημείο έγκειται και η ένστασή μου. Όταν το να ζήσουμε τον έρωτα,
γίνεται με θεατές ανήλικα παιδιά, που εμπλέκονται άμεσα και επηρεάζονται από
τις δικές μας επιλογές με αποτέλεσμα να κλονίζεται ο ιερός θεσμός της
οικογένειας, τότε κατά τη γνώμη μου δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα. Στην περίπτωση
αυτή, το κύριο μέλημά μας θα πρέπει να είναι το πώς θα μεγαλώσει το παιδί και
όχι οι προσωπικές μας επιθυμίες.
Β.Κ Πώς είναι εφικτό να συμφιλιωθεί μια γυναίκα με την εικόνα της μπροστά
στον καθρέφτη και να πιστέψει στον εαυτό της, βλέποντας με τα μάτια της ψυχής;
Ρ.Θ Είναι αναμφισβήτητα μια
ιδιαιτέρως δύσκολη διαδικασία, που θεωρώ ότι περιλαμβάνει ως πρώτο βήμα το να
συνάψει η κάθε γυναίκα ειρήνη με τον εαυτό της και να έχει σε πρώτο στάδιο έστω
αποδεχτεί, αν όχι αγαπήσει, αυτό που είναι. Μόνο έτσι άλλωστε θα είναι
μετέπειτα σε θέση να διεκδικήσει την αγάπη και των γύρω της. Συνήθως είμαστε
εγκλωβισμένες στην εικόνα που έχουν οι άλλοι για εμάς και γινόμαστε έτσι
αποδέκτες ενός “σαμποτάζ” από έξω προς τα μέσα. Αυτό που χρειάζεται, είναι,
είτε να αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι ή αν υπάρχει κάτι πάνω μας που δεν
μας αρέσει, να το αλλάξουμε έτσι ώστε να τον αποδεχτούμε εκ των υστέρων. Μόνο
μέσα από την αποδοχή του εαυτού μας είναι εφικτό να βρούμε το δρόμο προς αυτόν,
κάνοντας τίμιες και ξεκάθαρες επιλογές για ό,τι μας κάνει πραγματικά
ευτυχισμένες.
Β.Κ Τι μπορούμε να κάνουμε για να μην “χάσουμε τον εαυτό μας”-όπως
αναφέρετε και στο βιβλίο σας-μέσα στη δίνη της καθημερινότητάς μας και των όσων
μας περιβάλλουν στις μέρες που διανύουμε;
Ρ.Θ Ο καθένας μας δημιουργεί τη δική
του κοσμοθεωρία βάσει των αντιλήψεων, των πεποιθήσεων και των βιωμάτων του και
άρα δεν εξάγονται μόνο θεωρητικά τα όποια συμπεράσματα πάνω στο συγκεκριμένο
θέμα. Σίγουρα δεν υπάρχει κάποιος εύκολος τρόπος για να μην χαθούμε, αλλά
χρειάζεται καθημερινά ο καθένας μας να προσπαθεί βήμα-βήμα να ξαναβρεί τον
εαυτό του, σαν άλλος “Κοντορεβυθούλης”.
Β.Κ Αναφέρετε στο βιβλίο σας ότι “η μετάθεση της ευθύνης είναι πραξικόπημα
κατά του εαυτού μας και το μεγαλύτερο εμπόδιο στο δρόμο της προσωπικής μας
εξέλιξης”. Σε ποιες περιπτώσεις συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Ρ.Θ Όλοι μας προσπαθούμε να κάνουμε
επιλογές χωρίς συνέπειες, κάτι που είναι ανέφικτο, μη ρεαλιστικό και σαμποτάρει
τελικά αυτό που επιθυμούμε να επιτύχουμε. Κουβαλάμε μέσα μας κάθε μας πράξη και
μόνο εμείς γνωρίζουμε τη φύση και τη σπουδαιότητα της καθεμιάς από αυτές, όπως
και τις επιλογές που έχουμε κάνει, οι οποίες ως ένα σημείο καθορίζουν τη ζωή
μας. Είναι αναγκαίο να παίρνουμε μόνοι μας την ευθύνη των πράξεών μας,
υποστηρίζοντας την αλήθεια μας παράλληλα με τον πραγματικό μας εαυτό.
Β.Κ “Συγγνώμη…”, μια λέξη φαινομενικά απλή κι όμως τόσο έντονα φορτισμένη
καθώς κρύβει μέσα της τεράστια λυτρωτική δύναμη. Πόσο εύκολο είναι να
συγχωρέσεις κάποιον ή να ζητήσεις από κάποιον “συγγνώμη” και να παραδεχτείς ότι
έσφαλες; Πόσο συχνά συντελείται αυτό στη σύγχρονη εποχή;
Ρ.Θ Είναι σίγουρα κάτι, το οποίο
εξαρτάται από την προσωπικότητα του καθενός μας και αναμφισβήτητα αυτοί που
ζητούν “συγγνώμη”, είναι άνθρωποι που έχουν στολίσει την ψυχή τους με αρετές
και δεν διστάζουν να παραδεχτούν τα λάθη τους. Από την άλλη πλευρά βέβαια,
υπάρχουν και εκείνοι που δυσκολεύονται να προβούν σε μια τέτοια ενέργεια. Σε
κάθε περίπτωση όμως, είναι σημαντικό να μην ευτελίζουμε το νόημα αυτής της
λέξης, γιατί αν τη λέμε εξαιρετικά συχνά και αβίαστα και χωρίς να έχουμε
επίγνωση της σημασίας της, ίσως τελικά και να μην την εννοούμε πραγματικά. Η
“συγγνώμη” είναι κάτι που κοστίζει, πονάει, θέλει δύναμη και εσωτερική δουλειά
και είναι ανάγκη να λέγεται, όταν κάτι μας βαραίνει και μας εμποδίζει να πάμε
παρακάτω στη ζωή μας. Για να λυθούν τα διάφορα συμπλέγματα που υπάρχουν σαν στοιχεία
του χαρακτήρα μας και των σχέσεων που συνάπτουμε με τους γύρω μας, είναι
απαραίτητη η συνθήκη της “συγγνώμης”
.
Β.Κ Με ποιόν τρόπο είναι δυνατό να τιθασσεύσουμε το Εγώ μας για να
δημιουργήσουμε σταθερές σχέσεις που ξεπερνούν τις όποιες δυσκολίες και αντέχουν
στο χρόνο;
Ρ.Θ Πιστεύω ότι αποτελεί το πιο
δύσκολο πράγμα, που έχει να κάνει κάποιος με τον εαυτό του. Η ισορροπία βρίσκεται
κάπου στη μέση, όταν δεν διστάζουμε να φωνάξουμε τα θέλω μας, να διεκδικήσουμε
τα όνειρα και τις επιδιώξεις μας, αλλά μέσα από τη μοναδικότητα της
προσωπικότητάς μας. σεβόμαστε παράλληλα και τις ανάγκες και των ανθρώπων που
είναι δίπλα μας. Χρειάζεται να βρούμε τον τρόπο να μην υφιστάμεθα το λεγόμενο
“καπέλωμα” αλλά ούτε και να επιδεικνύουμε αδιαφορία προς τις ανάγκες των άλλων.
Κάνοντας αμοιβαίες υποχωρήσεις, θα είμαστε σε θέση να βαδίσουμε παράλληλα και
να είμαστε ευτυχισμένοι μέσα από τη συνύπαρξη, που είναι άλλωστε και το
ζητούμενο.
Β.Κ Γιατί αρκετές φορές μας είναι δύσκολο να απαγκιστρωθούμε από σχέσεις
που δεν μας εξελίσσουν, δουλειές που δεν μας ταιριάζουν, όνειρα δανεικά και
ψεύτικες υποσχέσεις και να “κοιτάξουμε μπροστά” για να δημιουργήσουμε τη ζωή
που κάνει την ψυχή μας να χαμογελά;
Ρ.Θ Επειδή η συνήθειά μας και το
“βόλεμα” είναι το πιο ισχυρό πράγμα και τις περισσότερες φορές δεν θέλουμε να
πάμε κόντρα σε αυτό το “οικείο”, που εμπεριέχεται σε αυτές τις καταστάσεις
ακόμη και αν δεν μας ικανοποιούν. Είναι σύνηθες να αναπαράγουμε συμπεριφορές
που μας είναι γνωστές παρά το γεγονός ότι δεν μας εξελίσσουν και μας κρατούν σε
απόσταση από την υλοποίηση των όσων πραγματικά επιθυμούμε. Απαιτείται μεγάλη
προσπάθεια εκ μέρους μας προκειμένου να ορθώσουμε το ανάστημά μας, προβάλλοντας
τα “θέλω” μας και να προχωρήσουμε στην περίπτωση που είμαστε δυστυχισμένοι,
βιώνοντας κάτι τόσο δυσάρεστο, όπως το να ζούμε τη ζωή που ουσιαστικά δεν μας
εκφράζει και είναι αντίθετη με τις επιθυμίες και τα όνειρά μας. Σαφώς όμως δεν
κρίνουμε κάποιον άνθρωπο για τις επιλογές του, αν αυτός φαίνεται να είναι
ευτυχισμένος και ικανοποιημένος μέσα σε αυτό του το “βόλεμα”. Μιλάμε για τους
ανθρώπους εκείνους, που ψάχνουν να βρουν κάπου αλλού τη χαρά και δεν νιώθουν
ευτυχισμένοι με τον τωρινό τρόπο ζωής τους. Τότε είναι η κατάλληλη στιγμή να
τολμήσουν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω έτσι ώστε να αλλάξουν ό,τι δεν τους
ικανοποιεί και να πετύχουν αυτά που θέλουν, “κοιτάζοντας μπροστά”.
Β.Κ Πότε “οι φόβοι και οι ανασφάλειες είναι κίνητρα τόλμης και δύναμης και
ο πιο σύντομος δρόμος προς τα όνειρά μας”, όπως διαβάζουμε στις σελίδες του
βιβλίου σας;
Ρ.Θ Κι εγώ το ψάχνω ακόμη, πώς κάτι
τέτοιο είναι εφικτό και με ποιους τρόπους μπορεί κανείς να το κατορθώσει. Κατά
τη γνώμη μου, πρώτα είναι αναγκαίο να αναγνωρίσουμε τους φόβους μας και στη
συνέχεια να τους ανακοινώσουμε και να τους επικοινωνήσουμε και στα άτομα του
στενού οικογενειακού και φιλικού μας περιβάλλοντος. Από τη στιγμή όμως που θα
διαπιστώσουμε ότι δεν μας αρκεί μόνο η αγάπη, το ενδιαφέρον και η φροντίδα των
οικείων μας προσώπων, τότε καλό θα είναι να στραφούμε σε κάποιον ειδικό και να
αναζητήσουμε την επιστημονική βοήθειά του.
Β.Κ Έχετε επισκεφθεί στο παρελθόν το νησί μας, τη Λέσβο; Σκοπεύετε να
διοργανώσετε κι εδώ κάποια παρουσίαση του βιβλίου σας ώστε να έχουν την
ευκαιρία να σας γνωρίσουν και από κοντά οι αναγνώστες του νησιού μας;
Ρ.Θ Για πολλά χρόνια επισκέπτομαι τη
Μυτιλήνη για θρησκευτικούς λόγους, για να προσκυνήσω τον Άγιο Ραφαήλ και να
ικανοποιήσω έτσι μια βαθύτατη εσωτερική μου ανάγκη, που με συνδέει με το νησί
της Λέσβου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι έχει εμπνεύσει τόσους σπουδαίους
ανθρώπους να γράψουν και να δημιουργήσουν εκεί, καθώς πρόκειται για έναν μαγικό
τόπο, με μοναδικές εικόνες, τοπία και το καλύτερο φαγητό του κόσμου. Έχοντας
μάλιστα αποφοιτήσει και από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, που έχει έδρα και στη
Μυτιλήνη, είναι άμεσα συνδεδεμένο και με τα φοιτητικά μου χρόνια και θα ήθελα
πολύ να έρθω ξανά. Ελπίζω να γίνει σύντομα και θα είναι πραγματικά μεγάλη χαρά
για εμένα το ταξίδι μου σε αυτό το πανέμορφο νησί.
Β.Κ Μιλήστε μας λίγο για την εκπομπή σας “ΑΛΛΑΖΩ”, στην κρατική τηλεόραση.
Ποιά είναι η φιλοσοφία της και ποιό το μήνυμα που φιλοδοξείτε να μεταφέρετε
μέσω αυτής στους τηλεθεατές;
Ρ.Θ Όπως όλα δείχνουν, η εκπομπή θα
πάρει το “πράσινο φως” το Σεπτέμβρη, που συμπίπτει και με την αρχή της
τηλεοπτικής σεζόν και τότε θα ξεκινήσουν και οι απαραίτητες ενέργειες και από
την πλευρά των ιθυνόντων. Είμαι πολύ χαρούμενη για το συγκεκριμένο βήμα και
δεσμεύομαι ότι θα πούμε περισσότερα για την εν λόγω εκπομπή, όταν με το καλό
“βγει στον αέρα”.
Ποια είναι η Ράνια Θρασκιά
Η Ράνια Θρασκιά γεννήθηκε και
μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσε το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης
στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στη Ρόδο. Από το πρώτο έτος των σπουδών της, εργάστηκε
ως συντάκτρια και παρουσιάστρια δελτίων ειδήσεων σε δωδεκανησιακά κανάλια. Όταν
επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, εργάστηκε στο TV Μακεδονία, ως παρουσιάστρια δελτίων
ειδήσεων και ψυχαγωγικών εκπομπών, ενώ παράλληλα δίδασκε σε I.E.K. προσχολική
αγωγή και θεατρικό παιχνίδι. Μετά από τρία χρόνια εντάχθηκε στο δυναμικό του
ANT1 ως δημοσιογράφος και παρουσιάστρια δελτίων ειδήσεων και ενημερωτικών
εκπομπών. Το 2004 μεταπήδησε στην ψυχαγωγική ζώνη του MEGA channel για τα
επόμενα τρία χρόνια. Ακολούθως εργάστηκε στο ALTER, όπου παρουσίαζε την εκπομπή
“ΚΟΙΤΑΩ ΜΠΡΟΣΤΑ”, που αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το τηλεοπτικό κοινό. Το ομότιτλο
βιβλίο της είναι η πρώτη συγγραφική της δημιουργία. Είναι παντρεμένη και μητέρα
δύο αγοριών.
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ