Γράφει ο Γιάννης Μαντάς «ΑΕΛΚ Η ομάδα απ’ το νησί μου»
Την Μυτιλήνη όλος ο κόσμος την ξέρει
για το ούζο και τις σαρδέλες, για τον Μόλυβο και το απολιθωμένο δάσος.
Κι
εμείς, που οι γονείς μας μας κληροδότησαν την καταγωγή από το νησί, πάντα
καμαρώναμε για όλα αυτά. Μας αρέσει που είμαστε μακριά από την Αθήνα, που
χρειάζεται να διασχίσουμε ένα ολόκληρο Αιγαίο μέχρι να φτάσουμε στην Λέσβο,
περνώντας ώρες στο κατάστρωμα ενός φασαριόζικου πλοίου.
Από μπάλα δεν είχαμε ποτέ μεγάλη
παράδοση. Από ένστικτο υποστηρίζαμε πάντα τον Αιολικό, κι ας μην ξέραμε ποτέ
ούτε έναν παίκτη του. Αιολείς, αιολική γη, Αιολικός, ο συνειρμός ήταν εύκολος.
Μα ποτέ, ποτέ όσο θυμάμαι, δεν είχαμε κάποια αφορμή όχι να πανηγυρίσουμε μα
απλά να πούμε πως «εδώ κάτι γίνεται, εδώ παίζεται μπάλα». Ποτέ.
Στην Μυτιλήνη όμως ακόμα και το ποτέ
τελειώνει. Κάποια στιγμή, όχι πριν πολλά χρόνια, γεννήθηκε μια ομάδα, σε μια
μικρή κωμόπολη στο κέντρο του νησιού. Και αθόρυβα άρχισε να μας κάνει να
ασχολούμαστε μαζί της, κάθε Κυριακή και περισσότερο. Να ψάχνουμε τις στήλες των
εφημερίδων, να ρωτάμε, να μην μπορούμε να πιστέψουμε πως «πάει καλά!», πως η
ξέφρενη πορεία της συνεχίζεται και δεν λέει να σταματήσει. Καλλονή. «ΑΕΛΚ» πιο
σωστά. Από τα χωμάτινα γήπεδα των τοπικών κατηγοριών η Καλλονή ανέβηκε στην Δ’,
έπειτα στην Γ’, έφτασε στην Β’ κατηγορία.
Αρχίσαμε να μαθαίνουμε μέχρι και τα
ονόματα των παικτών, πρωτόγνωρο για μας. Να μιλάμε γι’ αυτούς με τα μικρά τους.
Το κυριότερο: να τους εμπιστευόμαστε. Τα μονόστηλα των εφημερίδων άρχισαν να
γίνονται τρίστηλα. Να μπαίνουν και φωτογραφίες! Καλλονή, φίλε μου, μια κωμόπολη-πέρασμα,
που σπάνια σταματούσα στον δρόμο για το δικό μου, το απομακρυσμένο, χωριό στα
δυτικά της Λέσβου. Η Καλλονή έγινε η Καλλονή «μας». Η ομάδα του τόπου μας, του
νησιού μας.
Φέτος παρακολούθησα τις μεταδόσεις
των περισσότερων αγώνων της. Φώναζα «γκολ!» κάθε φορά που ο Μανούσος, ο Κάντζι,
ο Αναστασιάδης, ο Λεοζίνιο έβαζαν την Καλλονή μπροστά στο σκορ. Φώναζα «γκολ»,
κι ας αδιαφορούσαν οι συνάδελφοι στο γραφείο, κι ας φαινόταν γραφική η
αντίδρασή μου για μια ομάδα που ποτέ πριν δεν είχαν ακούσει…
Για μένα όμως η Καλλονή, η ΑΕΛΚ,
είναι η ομάδα του τόπου μου. Η ομάδα του νησιού μου. Είναι μάλιστα η πιο
επιτυχημένη ομάδα του νησιού μου. Και το καλύτερο; Έγινε επιτυχημένη όταν την
παρακολουθούσα! Χτες και σήμερα· όχι σε χρόνια ασπρόμαυρα όταν δεν υπήρχα ούτε
στις σκέψεις των γονιών μου. Σήμερα!
Και η πορεία συνεχίστηκε, και κόντρα
σε όλα τα προγνωστικά η Καλλονή έκανε την υπέρβαση. Νίκησε ξανά και ξανά,
έφτασε μέχρι τα σαλόνια, όπως λέμε. Η ΑΕΛΚ είναι πια στην Α’ Εθνική! Η Λέσβος,
ανύπαρκτη μέχρι χτες στον ποδοσφαιρικό χάρτη, έχει μια δική της ομάδα στην Α’
Εθνική! Για πρώτη φορά στα ποδοσφαιρικά χρονικά. Πώς να το πεις και να το
περιγράψεις;
Ξέρω πως σήμερα Δευτέρα όλα θα είναι
όπως πάντα στην Μυτιλήνη. Ο κόσμος θα πάει ξανά στις δουλειές του, η
αγορά θα ανοίξει πάλι όπως κάθε μέρα, τα πλοία θα συνεχίσουν να έρχονται και να
φεύγουν απ’ το λιμάνι, άπαντες παρόντες στον καθημερινό αγώνα. Όλα θα είναι
όπως πάντα. Όλα; Όχι. Σε μια άκρη του μυαλού μας θα πεταρίζει μια χαρούμενη
σκέψη, που σε κάποιες στιγμές θα μας κάνει να χαμογελάμε, για λίγο να αφήνουμε
στην άκρη την συννεφιά της ρουτίνας και να μας θυμίζει πως όλα είναι
δυνατά. Την λένε Καλλονή!
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ