Έκθεση του Κώστα Μανιατόπουλου στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης

Στόχος αυτής της  έκθεσης που πραγματοποιείται στο Δημοτικό θέατρο Μυτιλήνης  είναι να παρουσιάσει ένα...

αντιπροσωπευτικό κομμάτι, ένα μερικό αποτύπωμα  της  ζωγραφικής πορείας ενός δημιουργού που χαρακτηρίζεται όχι μόνο για την καλλιτεχνική του ικανότητα αλλά και για την χαρακτηριστική άνεση με την οποία κινείται ανάμεσα σε διαφορετικές θεματικές ενότητες, είτε πρόκειται για ανθρώπινες φιγούρες  και πορτρέτα, είτε για τοπία και σκηνές της καθημερινότητας.

Ο Κώστας Μανιατόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μυτιλήνη. Σπούδασε στη Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, ακολουθώντας 5ετή κύκλο σπουδών στη Ζωγραφική και  στην Ιστορία της Τέχνης, με δάσκαλο τον Δ. Μυταρά και τον Γ. Μόραλη. Από το 1983 έως το 1985 φοίτησε στο εργαστήριο κεραμικής της Α.Σ.Κ.Τ. με δάσκαλο τον Γ. Νικολαḯδη. Δίδαξε από το 1987 στην Β΄θμια εκπαίδευση, σε τμήματα Κλάδου και Κατεύθυνσης,  Ελεύθερο και Γραμμικό σχέδιο, καθώς και Ιστορία της Τέχνης. Παράλληλα,  έχει δημοσιεύσει κείμενα  για την τέχνη, εργάστηκε ως σκιτσογράφος για τον ημερήσιο τύπο, σχεδίασε εξώφυλλα βιβλίων, και εικονογράφησε βιβλία, πολιτικά και λογοτεχνικά περιοδικά, δραστηριότητες που είχαν  σημαντική επίδραση στη συνολική διαμόρφωση της αισθητικής του άποψης. Από το  2000 είναι Διευθυντής του Μουσείου – Βιβλιοθήκης Στρ. Ελευθεριάδη ΤΕΡΙΑΝΤ.

Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (από το 1987). Έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις.

Είναι παντρεμένος με την Ελένη Ηλιάκη και έχει ένα παιδί.

Οι δημιουργίες του είναι αποτέλεσμα μιας αέναης αναζήτησης στην ουσία της ζωγραφικής τέχνης, στην δυναμική του χώρου, στο φως και στη μορφή, με μια αναγνωρίσιμη εικαστική γλώσσα που χάρις στον δυναμισμό του χρώματος, προτείνει  πολλαπλές αναγνώσεις στον θεατή. Έτσι, η  ερμηνεία του έργου του εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο προσλαμβάνει ο καθένας τα ερεθίσματα 

 «Ζωγραφίζοντας αυτά τα έργα, προσπαθούσα να αντιληφθώ, και  να ζωγραφίσω κάτι που θα μπορούσε να αποτελεί ένα «κοινό σημείο» . Για μένα το  κίνητρο και όλες οι προσπάθειες του καλλιτέχνη πρέπει να αποσκοπούν στο να βρίσκει η τέχνη καινούργιους δρόμους και τρόπους για να ενθαρρύνει και να ενδυναμώνει. Ποτέ δεν αποδέχθηκα την άποψη πως η τέχνη και η κατανόησή της είναι προνόμιο των λίγων. Όσο μοναχική και να είναι η προσπάθεια, όσο προσωπική υπόθεση κι αν είναι οι φιλοδοξίες του καθενός μας, η τέχνη πάντα  αποτελούσε και θα αποτελεί έναν πολύτιμο δίαυλο προς την ολοκλήρωση μιας συλλογικής αισθητικής. Μέσα και πέρα από την όποια διαφορετικότητα  ή μοναδικότητα στον τρόπο έκφρασής μας, η τέχνη πρέπει να μάς βοηθάει στο να βλέπουμε γύρω μας, όχι απλά αναγνωρίζοντας, αλλά κυρίως ερμηνεύοντας και κατανοώντας.»

 Στην έκθεση περιλαμβάνονται περισσότερα από 30 έργα, επιχρωματισμένα  πορτρέτα και  υδατογραφίες  με διαφορετικές απόψεις της Μυτιλήνης αλλά και της Λέσβου γενικότερα, που δημιουργηθήκαν σχεδόν στο σύνολο τους, τους τελευταίους μήνες. Με ένα καθαρό βλέμμα, και με το προσεγμένο στην παρουσία του χρώμα, με  τρυφερότητα ο καλλιτέχνης, μας οδηγεί να ξαναγνωρίσουμε έναν ξεχωριστό τόπο λουσμένο στο αιγαιοπελαγίτικο φως, μετουσιωμένο σε αφαιρετική οργανική φόρμα και ύλη μέσα από την ίδια την προβολή της εικόνας του».

Ανακαλύπτουμε ξανά τις γειτονιές, τα μνημεία, τα αρχοντικά αλλά και την καθημερινότητα του νησιού, τις γνώριμες αλλά και συχνά αθέατες καθημερινές όψεις, τις αυθεντικές μορφές, που νοσταλγικά μας παραπέμπουν στα παιδικά μας χρόνια, σε κάποιες μορφές που μέσα από την απλότητά τους, απέπνεαν αυτή την διαχρονική γνώση και σοφία,  που μόνο η εμπειρία της ζωής μπορεί να δώσει. Χάρη στην λιτή αλλά εξαιρετικά εύγλωττη περιήγηση του ζωγράφου στο τοπίο, μας δίνεται η ευκαιρία να εστιάσουμε  στα μικρά και στα ασήμαντα που συχνά διαφεύγουν από το βλέμμα. Στα στενά δρομάκια και τα παραδοσιακά σπίτια  με τις κεραμοσκεπές και τους ανθισμένους  κήπους, που σηματοδοτούν τον γοητευτικό αστικό ιστό και όχι μόνο.

 Έτσι, μας αποκαλύπτεται ένας ζωγράφος, αυθεντικός με μια «γραφή» γεμάτη ουσία και μια οικονομία που ακροβατεί στα όρια της αφαίρεσης και της αναπαράστασης. Παράλληλα, σαν καλός σχεδιαστής, ο  καλλιτέχνης δεν διστάζει να εμπιστευτεί το χρώμα, το οποίο και καθιστά το πρωταρχικό μέσο για να “κτίσει” τις συνθέσεις του.

Το βλέμμα του δεν αφηγείται απλά μια ιστορία, δεν αναπαριστά,  αλλά συνδιαλέγεται με το φως και την σκιά, τόσο, που νοιώθεις πως αυτή η κίνηση δεν σταματάει κι όταν ακόμα ο ζωγράφος κρίνει πως το έργο τελείωσε.