Η συνταγή του ΔΝΤ για τις υπερχρεωμένες χώρες και πως αυτές οδηγούνται στην οικονομική ασφυξία
διεθνών πιστωτών είναι κοινή και με μια λέξη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τουλάχιστον εφιαλτική, τέτοια που οδήγησε ολόκληρους λαούς στην φτώχεια και την εξαθλίωση.
Τελευταία και πιο χαρακτηριστική περίπτωση ,θα μπορούσε να αναφερθεί η Αργεντινή, με μια πρωτοφανή αγριότητας πολιτική που βίωσε, από την πρόσδεση τής χώρας στους διεθνείς τοκογλυφικούς οργανισμούς.Ενώ η περιπέτεια δέκα και πλέον χρόνια, μετά την απόφαση της να απεμπλακεί, μονομερώς,από την παρουσία του ΔΝΤ, δεν έχει τελειώσει. Πρόσφατα μάλιστα είδαμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, για ακόμη μια φορά, σκηνές από λεηλασίες καταστημάτων και κοινωνικού χάους.
Για να δούμε, γιατί αυτή η συνταγή προτάσσεται κάθε φορά από τα μέλη του ΔΝΤ και ποιους εξυπηρετεί.Τα μέτρα κάθε φορά που προτείνει το ΔΝΤ, σε χώρες που ζητούν την βοήθεια του, βασίζεται στο εξής μοντέλο:
-αυστηρή λιτότητα στις δημόσιες δαπάνες,
-απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων,
-ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων οργανισμών,
-απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων,
-απόσυρση του κράτους από την παροχή υπηρεσιών κοινωνικού χαρακτήρα,
-εξαναγκασμό του κράτους να παρουσιάσει πλεονασματικούς προϋπολογισμούς με την αύξηση της φορολογίας, για να αποπληρώσει τόκους και κεφάλαια που έχει δανειστεί και
-συγχωνεύσεις τραπεζικών οργανισμών, για να είναι ο έλεγχος καλύτερος και ευχερέστερος ως προς την διάθεση δανείων, δηλαδή μεγαλύτερος έλεγχος της ιδιωτικής κατανάλωσης.
Μια καθαρά αντιαναπτυξιακή πολική, σε οικονομίες που μαστίζονται από χαμηλής ανταγωνιστικότητας προϊόντα, κατανάλωση που στηρίζεται στις εισαγωγές, εξαιτίας της αποβιομηχάνισης της χώρας και της άρσης περιοριστικών όρων στις εισαγωγές.Όλα αυτά τροφοδοτούν τον αφανισμό της οικονομίας και την περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας ,καθώς πρωτεύον ρόλος τους κράτους είναι η συσσώρευση κεφαλαίων με τη δημιουργία πλασματικών πλεονασματικών προϋπολογισμών για την αποπληρωμή των δανείων, αυξάνοντας δηλαδή την φορολογία , ενώ οι τράπεζες που θα μπορούσαν να διοχετεύσουν πόρους στην αγορά, τηρούν στάση αναμονής, με την μείωση της παροχής δανείων, για να μη βρεθούν,σε περιόδους κρίσης, εκτεθειμένες σε επισφαλείς απαιτήσεις.
Άραγε γιατί επιλέχθηκε αυτό το μοντέλο αποπληρωμής των υποχρεώσεων μας και όχι ένα που να οδηγεί στην ανάπτυξη;
Οι λόγοι είναι πολλοί. Οι δανειστές επέλεξαν τον εύκολο δρόμο της αποπληρωμής δανείων, μέσω αύξησης της φορολογίας και όχι ένα μακροχρόνιο σχέδιο ανάκαμψης της οικονομίας που θα παρέπεμπε στον μέλλον και άρα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα εμπλοκής στα ελληνικά πράγματα. Η κυβέρνηση από την άλλη, δεν αντιστάθηκε σε αυτήν την λογική και δεν διαπραγματεύτηκε, έπεσε στην παγίδα της χρεοκοπίας που επέσειαν οι πιστωτές σε περίπτωση που δεν επέρχονταν συμφωνία, και εμείς όλοι να οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό της ύφεσης, των ελλειμμάτων και του νέου κάθε φορά δανεισμού.
Με αυτή την πολιτική που δεν δίνει βάρος στην ανάπτυξη ,αλλά δημιουργεί μόνο ελλείμματα και ύφεση είναι βέβαιο, ότι με την παρέλευση κάποιου διαστήματος, η χώρα θα βρεθεί στο δρόμο του νέου δανεισμού, είτε με την εκταμίευση ακόμη μιας δόσης από το ΔΝΤ, είτε με την έκδοση ομολόγων στις διεθνείς αγορές .
Βλέπετε κάποια διέξοδο από αυτόν τον φαύλο κύκλο των ελλειμμάτων, της ύφεσης και των δανείων;Έχετε δεί κάποια πρόταση για το πώς θα βγούμε στο ξέφωτο της ανάπτυξης ,σε κάποιο χρονικό ορίζοντα ή βαδίζουμε στο άγνωστο με πυξίδα τις πολιτικές αντιπαλότητες και τις χρόνιες αδυναμίες του πολιτικού μας συστήματος;
Η απάντηση θα δείξει και το αντίστοιχο δρόμο που θα βαδίσει η ελληνική κοινωνία το αμέσως προσεχές διάστημα.
Από τους συνεργάτες μας www.24-ores.com
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ