Η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής γεννά τον φόβο και τον ρατσισμό

Η Ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο εξελίξεων, τόσο στη φυσιογνωμία της, όσο και στην ίδια της δομή.

Για να δούμε τα χαρακτηριστικά της, πριν την έλευση της κρίσης και το κύμα των μεταναστών.
Πρώτο χαρακτηριστικό, η οικονομική ευημερία, έστω και επίπλαστη που ήταν απόρροια από την αθρόα πρόσληψη υπαλλήλων στο δημόσιο, την ενίσχυση της κατανάλωσης μέσω του τραπεζικού τομέα, και δεύτερο χαρακτηριστικό η εθνολογική ομοιογένεια, από την απουσία μεταναστών, στο εσωτερικό της χώρας.
Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '90 η προσέλευση μεταναστών από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ ,έδειξε ότι η χώρα περνά σε μια νέα φάση μετάλλαξης της εθνικής της σύστασης. Από την άλλη, τα σημάδια της οικονομικής κρίσης άργησαν να φανούν, κανείς δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι η οικονομική ευφορία που απλόχερα μοίραζε ο δημόσιος τομέας στην εκλογικής της πελατεία είχε ημερομηνία λήξης, μια φούσκα που όταν έσκασε τα θραύσματα της απλώθηκαν σε όλη την επικράτεια.
Η κρίση ήρθε και τίναξε στον αέρα τον οικονομικό προϋπολογισμό του μέσου Έλληνα και μαζί με τα κύματα μεταναστών, έθεσε σε κίνδυνο την ποιότητα, την ασφάλεια ,ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Η απουσία οποιοσδήποτε μεταναστευτικής πολιτικής, επέτεινε το φόβο και το ρατσισμό. Η ελληνική πολιτεία δεν εκμεταλλεύτηκε τη διεθνή εμπειρία, και τις διεθνείς συνεργασίες έγκαιρα, για να μπορέσει να θέσει ένα πλαίσιο μεταναστευτικής πολιτικής.
Το μείγμα οικονομικής ανέχειας, σε συνδυασμό με το διάχυτο ρατσισμό, δείχνει να διαρρηγνύει τη συνοχή και ότι έχουμε γνωρίσει ως χαρακτηριστικά της μέχρι πρότινος συμπαγούς και κλειστής ελληνικής κοινωνίας.

Άρθρο από τους συνεργάτες μας: www.24-ores.com